Ένας σάτυρος που χορεύει —αρχαιοελληνικό χάλκινο άγαλμα ηλικίας 2.300 χρόνων— είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής λονδρέζικης έκθεσης που συγκεντρώνει κάποια από τα σπουδαιότερα χάλκινα γλυπτά που υπάρχουν στον κόσμο. Η έκθεση εγκαινιάζεται στις 15 Σεπτεμβρίου στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Οι επιμελητές της χαρακτηρίζουν τον σάτυρο έργο αξίας εφάμιλλης του «Δαβίδ» του Μιχαήλ Άγγελου και των «Δεσποινίδων της Αβινιόν» του Πικάσο — αυτή ήταν η διατύπωση ενός από αυτούς, του καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ, Ντέιβιντ Εξερτζιάν.

Το άγαλμα το αλίευσε το 1998 ένας Σικελός ψαράς, ο Φραντσέσκο Αντράνια, στα ανοιχτά της πόλης του, του παραθαλάσσιου Μαζάρα ντελ Βάλο. Είχε βγει με το μεγάλο καΐκι του και το πλήρωμά του για να ψαρέψει. Καθώς ανέβαζε τα δίχτυα, 50 μίλια από την ακτή, έκπληκτος είδε να έρχεται στην επιφάνεια από βάθος 500 μ. ένα άγαλμα, από το στόμα, τη μύτη και τα αυτιά του οποίου άρχισαν να ξεπηδούν καβούρια και γαρίδες αμέσως μόλις βρέθηκε στο κατάστρωμα του ψαράδικου. Από τότε βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο μουσείο της σικελικής αυτής πόλης.

Το άγαλμα απεικονίζει έναν νέο σε κατάσταση έκστασης να χορεύει, όπως συνέβαινε και με τους υπηρέτες του Πάνα. Αν και του λείπουν τα τρία από τα τέσσερα άκρα, η στάση του σώματός του είναι τέτοια που αποπνέει ενέργεια και τονίζει την πλαστικότητα στην κίνηση. Σημαντικό είναι επίσης το ότι, αν και βρισκόταν στον βυθό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τα αλαβάστρινα μάτια του ήταν στη θέση τους.

Το έργο έχει πολλές καλλιτεχνικές καινοτομίες, ανέφερε ο καθηγητής Εξερτζιάν. Ευρήματα οδήγησαν τους ειδικούς να συμπεράνουν ότι το χάλκινο άγαλμα φιλοτεχνήθηκε κατά την περίοδο ακμής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, από την οποία ανάλογα δείγματα δεν διασώθηκαν έως τις ημέρες μας διότι εκείνη την εποχή συνήθιζαν να λιώνουν τα αγάλματα ώστε να επαναχρησιμοποιήσουν την πρώτη ύλη. Αυτά που σώθηκαν είναι άγαρμπα φιλοτεχνημένα μαρμάρινα αντίγραφα των χάλκινων πρωτοτύπων.

Από το 3000 π.Χ., στον Τζεφ Κουνς

Oι επιμελητές της έκθεσης «Bronze» έκριναν πως ο σάτυρος που χορεύει πρέπει να υποδέχεται τους επισκέπτες της έκθεσης για να τους εισάγει σε ένα εικαστικό ταξίδι που θα αρχίζει πριν από 5.000 χρόνια και θα φτάνει, μέσα από έργα των Ντονατέλο, Γκιμπέρτι, Ροντέν, Πικάσο, Ματίς, σε σύγχρονες εκφράσεις τέχνης, σαν τα έργα του εκκεντρικού Τζεφ Κουνς.