Ο διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Αρχαιολογίας Τζακ Ντέιβις, στη διάρκεια της ομιλίας του στην κατάμεστη αίθουσα του πρώτου ορόφου της σχολής, ανέφερε μια προς μια τις εκσκαφές που έγιναν από Αμερικανούς και Έλληνες επιστήμονες από την Κρήτη μέχρι τη Σαμοθράκη.

Ο λόφος του Ισμηνίου παρά τη μεγάλη αρχαιολογική του σημασία είχε ανασκαφεί ελάχιστα έως τον περασμένο Ιούνιο που ξεκινήσε η έρευνα με επικεφαλής τους καθηγητές Στέφανι Λάρσον και Κέβιν Ντέιλι του Πανεπιστημίου Μπάκνελ των Ηνωμένων Πολιτειών και τον δρα Βασίλη Αραβαντινό, προϊστάμενο της Θ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων και διευθυντή του Αρχαιολογικού Μουσείου Θηβών.

«Το έργο της Αμερικανικής Σχολής Αρχαιολογίας συνεχίζεται και εξελίσσεται συνεχώς χάρη στην ουσιαστική βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού», ανέφερε ο Τζακ Ντέιβις και, μεταξύ άλλων, ευχαρίστησε τη γενική γραμματέα του ΥΠΠΟΤ Λίνα Μενδώνη.

Στις ανασκαφές της προηγούμενης χρονιάς ήταν και εκείνη του Πύργου της Αγίας Μαρίνας, χαρακτηριστικό παράδειγμα μεμονωμένου οχυρωματικού πύργου των ελληνιστικών χρόνων, ένα από τα υψηλότερα σωζόμενα αρχαία κτίρια. Ο Πύργος στην ενδοχώρα της Κέας, μεταξύ των αρχαίων πόλεων Κορησίας και Ποιήεσσας, λειτούργησε ως οχυρωματικό έργο αμυντικού χαρακτήρα για την προστασία τής γύρω αγροτικής περιοχής.

Περί το 1600, όταν ιδρύθηκε η Μονή της Αγίας Μαρίνας, ο πύργος εντάχθηκε στον περίβολό της ομοίως για αμυντικούς λόγους. Το 1858 κατέρρευσε από σεισμό και μέρος του υλικού του χρησιμοποιήθηκε για την επισκευή γειτονικών κτισμάτων.

Μια από τις «στάσεις» των επιστημόνων της Αμερικανικής Σχολής Αρχαιολογίας ήταν και η ανασκαφή στο Λύκαιο Όρος, στην Αρκαδία. Οι Αρκάδες ισχυρίζονταν ότι αυτή είναι η Κρήτη, όπου ανατράφηκε ο Δίας, και όχι η νήσος Κρήτη. Στην ψηλότερη κορυφή του Όρους υπήρχε το τέμενος του Λύκαιου Δία, στο οποίο δεν επιτρεπόταν να μπει κανείς. Ήταν, δηλαδή, άβατος χώρος. Εκεί, σύμφωνα με τον Παυσανία, συνέβαιναν θαυμαστά πράγματα. Αν κάποιος παρέβαινε τον κανονισμό, τότε δεν ζούσε περισσότερο από μια χρονιά, ενώ οποιαδήποτε ύπαρξη, ανθρώπινη ή ζωική, έμπαινε μέσα στο τέμενος, το σώμα της δεν μπορούσε να ρίξει σκιά.

Ανάμεσα στις ανασκαφές ήταν και ο αρχαιολογικός χώρος των Γουρνιών. Τα Γουρνιά δίνουν την εικόνα της καθημερινής ζωής των Μινωιτών που ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, την αγγειοπλαστική και την υφαντουργία, αφού αποκαλύφθηκαν διάφορα εργαλεία (σμίλες, αγκίστρια, σφυριά κ.λπ.) που το επιβεβαιώνουν. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως και άλλα, πολυτελή, αγγεία (όπως ρυτά και τελετουργικά σκεύη).

Το ανάκτορο —έδρα τοπικού άρχοντα— βρίσκεται στην κορυφή του λόφου, δυτικά ορθογώνιας αυλής από την οποία έχουν είσοδο αρκετές ιδιωτικές κατοικίες. Αποτελούσε το κέντρο, ίσως και την αγορά, του οικισμού. Σειρά βαθμίδων σε σχήμα Γ ακουμπά στη νότια πλευρά του ανακτόρου, που βλέπει στην αυλή. Σ’ αυτές φαίνεται ότι κάθονταν οι θεατές και παρακολουθούσαν δρώμενα που είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα. Πρόκειται δηλαδή για έναν υποτυπώδη «θεατρικό χώρο». Πίσω από την κλίμακα υπάρχει μικρό δωμάτιο, του οποίου το πάτωμα καλύπτεται από έναν λίθο με οπές, που ερμηνεύθηκε ως πλατφόρμα για τη θυσία ταύρου. Δίπλα βρίσκεται ένας «κέρνος» (μικρός λίθος με εσοχές) για προσφορές στις θεότητες. Η δυτική πλευρά του ανακτόρου που έβλεπε σε μικρή πλακόστρωτη δυτική αυλή, είχε μνημειώδη όψη με διακοσμητικές εσοχές και εξοχές, θύρα στο κέντρο και παράθυρα που δεν σώζονται πια.

Στη λίστα των σπουδαίων ανασκαφών της Αμερικανικής Σχολής Αρχαιολογίας ήταν ο Ναός του Δία στη Νεμέα, το Σπήλαιο Φράγχθι, την Αρχαία Λέρνα και ανασκαφικές εργασίες σε πολλές άλλες αρχαιολογικές περιοχές.