Τα σκελετικά κατάλοιπα ενός ζευγαριού της Ρωμαϊκής περιόδου δείχνουν άνδρα και γυναίκα να κρατιούνται χέρι χέρι. Οι Ιταλοί αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι ο άνδρας και η γυναίκα τάφηκαν την ίδια χρονική στιγμή, κάπου ανάμεσα στον 5ο και 6ο αι. μ.Χ., στην κεντρική-βόρεια Ιταλία. Η γυναίκα, που φορεί χάλκινο δακτυλίδι, είναι τοποθετημένη έτσι ώστε μοιάζει να κοιτά τον άνδρα σύντροφό της.

«Πιστεύουμε ότι αρχικά θάφτηκαν με τα πρόσωπά τους να αντικρίζουν το ένα το άλλο. Η θέση της σπονδυλική στήλης του άνδρα υποδηλώνει ότι το κεφάλι του μετατοπίστηκε μετά το θάνατό του», σύμφωνα με τον Donato Labate, διευθυντή των ανασκαφών στην περιοχή Emilia-Romagna.

Η «τρυφερή» αποκάλυψη έγινε κατά τη διάρκεια κατασκευαστικών έργων στη Μόντενα και ανακοινώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. H ανασκαφή έφερε στο φως τρία στρώματα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος.

Το βαθύτερο από αυτά, 23 πόδια κάτω από την επιφάνεια της γης, περιείχε κατάλοιπα ρωμαϊκών κατασκευών, συμπεριλαμβανομένου ενός κλιβάνου για την παρασκευή κονιάματος. Τα κατάλοιπα ανήκουν στα περίχωρα της Μόντενα, που τότε είχαν την ονομασία Μουτίνα.

«Ένα μεσαίο στρώμα, σε βάθος περίπου 10 ποδιών, περιείχε 11 ταφές, ενώ ένα τρίτο, πάνω από τη νεκρόπολη, αποκάλυψε επτά κενούς τάφους», είπε ο Labate.

Το ζευγάρι των σκελετών ανήκε στη νεκρόπολη των 11 τάφων. Σύμφωνα με τον Labate, οι απλοί λακκοειδείς τάφοι υποδηλώνουν πως οι άνθρωποι που τάφηκαν εκεί δεν ήταν ιδιαίτερα εύποροι. Πιθανότατα ήταν αγρότες, κατά τον Labate.

Η περιοχή υπέστη αρκετές πλημμύρες του κοντινού ποταμού Tiepido – στις οποίες οφείλεται ίσως η μετατόπιση του κεφαλιού του άνδρα μετά την ταφή. Η νεκρόπολη καλύφθηκε με αλλουβιακές εναποθέσεις, και, πάνω από αυτές, κατασκευάστηκαν άλλοι επτά τάφοι.

«Οι επτά αυτοί τάφοι ήταν κενοί. Το πιο πιθανό είναι να καλύφθηκαν από προσχώσεις άλλης μιας πλημμύρας αμέσως μετά την κατασκευή τους. Πιστεύουμε ότι επρόκειτο για μια καταστροφική πλημμύρα, που σημειώθηκε το 589, όπως αναφέρει ο ιστορικός Παύλος ο Διάκονος».

Οι δύο σκελετοί που δεν σώζονται σε καλή κατάσταση, θα εξεταστούν από τον Giorgio Gruppioni, ανθρωπολόγο του Πανεπιστημίου της Μπολόνια. Ο Gruppioni θα επικεντρώσει τις έρευνές του στην εξακρίβωση της ηλικίας του ζευγαριού, της μεταξύ τους σχέσης και την πιθανή αιτία θανάτου τους.

«Στην αρχαιότητα δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σύζυγοι ή μέλη μιας οικογένειας να πεθαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα: σε περιόδους που επιδημίες θέριζαν την Ευρώπη, όπως για παράδειγμα η πανούκλα, συχνά ένα μέλος της οικογένειας πέθαινε ενώ ακόμη η οικογένεια προσπαθούσε να θάψει ένα άλλο», λέει η Kristina Killgrove, βιολόγος-ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας.

Το 2007, είχε βρεθεί άλλο ένα ζευγάρι σκελετών, το οποίο είχε ταφεί γύρω στα πέντε με έξι χιλιάδες χρόνια πριν, στη νεολιθική θέση κοντά στη Μάντοβα, 25 μίλια νότια της Βερόνα, όπου ο Σαίξπηρ είχε τοποθετήσει τη ρομαντική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Και σε εκείνη την περίπτωση, ο άνδρας και η γυναίκα, σφιχταγκαλιασμένοι, κοίταζαν ο ένας τον άλλο σε πείσμα του χρόνου και της φθοράς.

«Τα δύο ζευγάρια απέχουν χρονικά κατά πέντε χιλιετίες, και δείχνουν την ίδια τρυφερότητα. Έχω πάρει μέρος σε πολλές ανασκαφές, όμως ποτέ δεν συγκινήθηκα τόσο από ένα εύρημα», λέει ο Labate.

Σύμφωνα με την Killgrove, η τοποθέτηση των σκελετών της Μόντενα, που κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και κρατιούνται χέρι χέρι, πράγματι μας οδηγεί στην υπόθεση ότι ήταν ζευγάρι.

«Όποιος και αν έθαψε αυτούς τους δύο ανθρώπους, θα πρέπει να ένιωθε ότι η σύνδεση και η σχέση τους ήταν το ίδιο σημαντική στο θάνατο όπως είχε υπάρξει και στη ζωή», λέει η Killgrove.