Κυριολεκτούσε άραγε ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος στο Περί θεμάτων του όταν έγραφε ότι «εσθλαβώθη δε πάσα η χώρα και γέγονε βάρβαρος»;

Η εγκατάσταση Σλάβων στην Πελοπόννησο είναι ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Φαίνεται ότι η κάθοδος σλαβικών ομάδων στον ελλαδικό χώρο αρχίζει ουσιαστικά μετά το 602, όταν κατέρρευσε το σύνορο του Δούναβη. Δύο δεκαετίες αργότερα, οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, προτιμώντας κυρίως τις ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές της. Ο σταδιακός εξελληνισμός τους συντελέστηκε με τη βοήθεια της Εκκλησίας που φρόντισε για τον εκχριστιανισμό τους και της Πολιτείας που τους στρατολογούσε στον βυζαντινό στρατό ως μισθοφόρους, απαιτούσε την εκπλήρωση των φορολογικών τους υποχρεώσεων και αξίωνε από αυτούς την αναγνώριση της εξουσίας του Βυζαντινού αυτοκράτορα.

Εκτός από τα σλαβικά τοπωνύμια αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας των Σλάβων στην Πελοπόννησο είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα. Στην Ολυμπία, στις όχθες του Κλαδέου ποταμού, δημιουργήθηκε, πολύ κοντά στον παλαιοχριστιανικό, ένας σλαβικός οικισμός από τον οποίο βρέθηκαν χειροποίητα τεφροδόχα αγγεία με καύσεις νεκρών. Λίγο αργότερα, πιθανόν έποικοι δεύτερης γενιάς, θάβονται κατά τον χριστιανικό τρόπο, έχοντας όμως ως κτέρισμα ένα πήλινο χειροποίητο αγγείο. Αυτό συμβαίνει στην Κόρινθο με τον κτιστό κιβωτιόσχημο τάφο του «Περιπλανώμενου Στρατιώτη» και στην Μεσσήνη με τον τάφο 31Β. Η πόρπη που βρέθηκε στον τάφο 31Β ανήκει στον τύπο Emling ελλαδικού χώρου και χρονολογείται γύρω στα μέσα του 7ου αιώνα. Στην ίδια περίοδο τοποθετούνται και τα χειροποίητα αγγεία που εντάσσονται στη μεγάλη ομάδα της λεγόμενης σλαβικής κεραμικής. Ωστόσο, η σύνδεση της χειροποίητης κεραμικής μόνο με Σλάβους είναι απλουστευτική. Η μοναδική αναμφισβήτητη μαρτυρία για τη σλαβική παρουσία στην Πελοπόννησο παραμένουν τα ταφικά αγγεία της Ολυμπίας.