Τα «ηχοτοπία» που αναδύονται από τη ζωγραφική του Τάσσου και του Σικελιώτη και συνδέονται με την αναζήτηση της ελληνικότητας που διαπνέει τα έργα των κορυφαίων δημιουργών της «Γενιάς του ’30», αναλύονται σε διάλεξη του Λάμπρου Λιάβα (Καθηγητής Εθνομουσικολογίας του ΕΚΠΑ). Η διάλεξη πραγματοποιείται στο πλαίσιο της έκθεσης «Σικελιώτης/Τάσσος: Μια φιλία με κοινές ρίζες».

Όπως σημειώνει ο κ. Λιάβας, ο όρος «ηχοτοπίο-soundscape» δεν περιορίζεται στη μουσική αλλά αντανακλά το σύνολο από τους ήχους του φυσικού και του δομημένου περιβάλλοντος ως εμπειρία, μνήμη και ταυτότητα.

Στην ομιλία του Καθηγητή του ΕΚΠΑ ανιχνεύεται η ιδιαίτερη σχέση των δύο δημιουργών με την παράδοση του δημοτικού και του ρεμπέτικου τραγουδιού που επανέρχεται μέσα από απεικονίσεις λαϊκών οργανοπαικτών, μουσικών οργάνων και ρεμπέτικων πάλκων. Σύμφωνα με τον κ. Λιάβα, η σχέση αυτή επηρεάζει όχι μόνο τη θεματολογία αλλά και τους προσωπικούς κώδικες και το μορφοπλαστικό τους λεξιλόγιο. Παράλληλα, καταγράφουν ο Τάσσος και ο Σικελιώτης τα «ηχοτοπία» των λαϊκών συλλαλητηρίων με τα πανό, τους τηλεβόες, τα συνθήματα και τις «χορογραφημένες» κινήσεις των διαδηλωτών, ενώ οι λαϊκοί θρήνοι για τους νεκρούς ήρωες ταυτίζονται με τον Επιτάφιο Θρήνο και τα δημοτικά μοιρολόγια.

Αξίζει να σημειωθεί πως γίνεται ξεχωριστή αναφορά στα «εικαστικά εξώφυλλα» στους δίσκους βινυλίου της περιόδου 1960-80, με έργα των σημαντικότερων ζωγράφων της εποχής να συνοδεύουν τους «κύκλους τραγουδιών» στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι και στις επανεκδόσεις των ρεμπέτικων. Οι ασπρόμαυρες ξυλογραφίες του Τάσσου στα εξώφυλλα των δίσκων της Σωτηρίας Μπέλλου, με τη βυζαντινή τελετουργική τους λιτότητα, επιβεβαιώνουν τις γνήσια λαϊκές του καταβολές και το βαθύτερο ήθος της τέχνης του.

Είσοδος ελεύθερη.