Στη σύνθεση αυτή βλέπουμε αντίγραφο του παλιού εργαστηρίου στο πατρικό σπίτι του Παύλου Βρέλλη στα Γιάννενα, το 1971, καθώς, όπως ανέφερε ο ίδιος πολλές φορές, ποτέ δεν είχε τη χαρά να εργαστεί σε σταθερό περιβάλλον για πολύ καιρό. Πολλά έργα του – μοντέλα και εργαστήρια χάλασε και άλλαξε είτε από έλλειψη χώρου είτε λόγω έλλειψης χρημάτων.
Βλέπουμε τον ίδιο τον καλλιτέχνη, όρθιο, να φτιάχνει το πήλινο πρόπλασμά του σε φυσικό μέγεθος. Για να το πετύχει χρειάστηκε τρεις καθρέφτες, μήνες δουλειάς και επιστράτευση των γνώσεων του στην καθαρή κλασική γλυπτική. Μέσα στο πήλινο πρόπλασμα χύτευε το κερί προσέχοντας να αγκαλιάσει ομοιόμορφα όλη την επιφάνεια.
Τα κέρινα ομοιώματα είναι κούφια εσωτερικά και έτσι «αναπνέουν» καλύτερα. Το κερί ως υλικό είναι εύκολο γενικά στη χρήση του. Αν και έχει μια δυσκολία στην επιλογή της ποιότητάς του και κυρίως στο χρώμα του γιατί πάντα διαφέρει απ’ τη στιγμή που είναι λιωμένο μέχρι τη στιγμή που σταθεροποιείται. Όμως μοιάζει περισσότερο με την ανθρώπινη επιδερμίδα και αποδίδει καλύτερα τους μυς που βρίσκονται κάτω απ’ αυτή γιατί έχει έναν βαθμό ημιδιαφάνειας και έτσι το αποτέλεσμα είναι πιο φυσικό.
Σε πρώτο πλάνο επίσης βλέπουμε τον τότε Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, Σπυρίδωνα Βλάχο, ο οποίος το 1947 ανέθεσε ο ίδιος στον Παύλο Βρέλλη να φιλοτεχνήσει το πορτραίτο του, πριν ακόμη περάσει το κατώφλι της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Πηγή: Οδηγός του Μουσείου «Παύλος Βρέλλης – Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας – Κέρινα Ομοιώματα».
