Μοντέλα, από τα περίφημα σκιαθίτικα σκαριά.
Η Σκιάθος λόγω της γεωγραφικής της θέσης αλλά και του ασφαλούς λιμανιού της, ήταν προoρισμένη να παίξει σπουδαίο ρόλο τόσο στη ναυπηγική όσο και στη ναυτική παράδοση. Η θάλασσα υπήρξε πάντοτε το στάδιο που ο Έλληνας διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο, και από αρχαιοτάτων χρόνων ανάμεσα σε όλα τα ναυτικά νησιά βρίσκουμε και τη Σκιάθο.
Το 478 π.Χ. οι Σκιαθίτες προσχωρούν στην πρώτη Αθηναϊκή ναυτική συμμαχία, πληρώνοντας 1000 δραχμές το χρόνο στον “από Θράκης φόρον”, αργότερα προσχώρησαν και στη δεύτερη Αθηναϊκή συμμαχία και φαίνονται γραμμένοι στον 86ο στίχο στο ψήφισμα του άρχοντα Ναυσίνικου. Στον πόλεμο των Αθηναίων εναντίον του Φιλίππου του Β΄, η Σκιάθος χρησιμοποιείται ως ναύσταθμος, κατά τον Δημοσθένη. Στους ταραγμένους καιρούς που ακολούθησαν Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Βενετοί, Οθωμανοί χρησιμοποίησαν τη Σκιάθο πάντοτε ως βάση εξορμήσεων των κατακτητικών τους σχεδίων. Μετά τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους, οι Σκιαθίτες απέκτησαν το δικαίωμα να ναυπηγούν στο νησί τους μικρά σκάφη τα οποία έφεραν στον ιστό τους την οθωμανική σημαία και έκαναν μεταφορές και εμπόριο σε κοντινά τους μέρη.Ακολούθησε η συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), συνθήκη σταθμός για όλη την ελληνική ναυτιλία, αφού έδωσε τη δυνατότητα στους πλοιάρχους να μεγαλώσουν τα σκάφη τους, αλλά και να επεκτείνουν τη δραστηριότητά τους τόσο στη Μεσόγειο όσο και στη Μαύρη Θάλασσα.
Αποδεδειγμένα ο Γιάννης Χατζησταμάτης, πλοίαρχος και πατέρας του συνιδρυτή της ιστορικής Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Σκιάθου, απέκτησε μεγάλη περιουσία με τα ταξίδια του στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, όπως φαίνεται από την κληρονομιά που παρέλαβε ο γιος του Γρηγόριος. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε τον Δημητράκη Αγάλου Οικονόμου, πατέρα του δασκάλου του Γένους Επιφανίου Δημητριάδη, που με το καράβι του έκανε ταξίδια στον ποταμό στη Βλαχία, όπως αναφέρει ο Αλ. Παπαδιαμάντης στα ‘Μαύρα Κούτσουρα’.