Παρά την οικονομική δυσπραγία της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, οι Έλληνες της εποχής εκείνης βρήκαν τρόπο να ενισχύσουν τον ναυτικό αγώνα γιατί πίστευαν πολύ στην ύπαρξη ισχυρής ναυτικής δύναμης για την άμυνα της χώρας.
Έτσι εκτός του Θωρηκτού Γ. Αβέρωφ που ήταν η κορωνίδα του ναυτικού έγιναν και άλλες αγορές πλοίων μετά το 1905. Η Μοίρα των Αντιτορπιλικών Αετός, Λέων, Πάνθηρ, Ιέραξ, δύο αντιτορπιλικά επίσης αντιτορπιλικά – τορπιλοβόλα και δύο υποβρύχια («ΔΕΛΦΙΝΙ» και «ΞΙΦΙΑΣ») που είχαν παραγγελθεί από τη Γαλλία. Με αυτή τη σύνθεση, ο ελληνικός στόλος κυριάρχησε στο Αιγαίο και συνέτριψε τον Τουρκικό στις ναυμαχίες τις Έλλης και της Λήμνου και απελευθερώθηκαν όλα τα νησιά του Β και ΒΑ Αιγαίου, υπό την ηγεσία του ναυάρχου Κουντουριώτη.
Το τεράστιο αυτό ναυτικό εξοπλιστικό πρόγραμμα χρηματοδοτήθηκε, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από το Ταμείο Εθνικού Στόλου, το οποίο προ του 1900 ονομαζόταν κατ’ αρχάς «Σύλλογος» και μετά «Εταιρεία προς σχηματισμόν Εθνικού Στόλου».
Η ίδρυση του Συλλόγου ήταν έμπνευση του Ψαριανού Ναυάρχου Κωνσταντίνου Νικόδημου από το 1866 και στηρίχθηκε αποκλειστικά στις συνεισφορές των ευπόρων ελλήνων του εξωτερικού και του εσωτερικού, αλλά και στους εράνους που συγκέντρωναν τον οβολό των μη ευπόρων. Εκεί άφησε το κληροδότημά του και ο Γεώργιος Αβέρωφ.
Από το 1871 και μετά, ένας από τους κύριους πόρους του ταμείου ήταν και το «Λαχείο Εθνικού Στόλου».