Το Μαρούσι είχε την τύχη να χαρακτηριστεί «Κεραμούπολις» από την άνθηση της κεραμικής τέχνης στην περιοχή, μιας τέχνης με θεϊκή καταγωγή και ευλογία.
Η φιλική παρουσία των κεραμικών στολίζει το περιβάλλον κήπων, σπιτιών και είναι αναντικατάστατη η συμμετοχή τους στις μικροχαρές της καθημερινής ζωής μέσα από ένα βάζο λουλούδια, ένα φλιτζάνι του καφέ, μια κρασοκανάτα, ένα πήλινο διακοσμητικό ή γλυπτό σε μια βιβλιοθήκη.
Καθοριστικοί παράγοντες που ευνόησαν την ανάπτυξη της κεραμικής στο Μαρούσι ήταν :
– Η πλούσια σε άργιλο περιοχή.
– Το άφθονο και κατάλληλο κοκκινόχωμα των μαρουσιώτικων χωματερών του Μηλίγγου (περιοχή νοσοκομείου Υγεία) & του Δηλαβέρη (στον Παράδεισο Αμαρουσίου)
– Το καλό νερό που διοχετευόταν από τους νερουλάδες με σούστες (δίτροχες άμαξες) και γαϊδουράκια, στις γειτονιές της άνυδρης τότε Αθήνας μέσα σε στάμνες.
Η διακίνηση του νερού έφτασε να αγγίζει τις χίλιες στάμνες ημερησίως, υπήρχε μάλιστα και ειδική δημοτική σφραγίδα που πιστοποιούσε τη γνησιότητα του μαρουσιώτικου νερού και ο δήμος εισέπραττε ένα μικρό φόρο από την πώληση του νερού της βρύσης Κασταλίας.
Η εγκατάσταση των Σίφνιων στο Μαρούσι (κυρίως κατά το καλοκαίρι, αφού το χειμώνα επέστρεφαν στον τόπο τους για να μαζέψουν ελιές) οι οποίοι ήταν φημισμένοι για την κεραμική τους τέχνη και τη δεξιοσύνη τους στον πηλοτροχό συνέβαλαν με τη σειρά τους στο να γνωρίσει μεγάλη ακμή η αγγειοπλαστική τέχνη.
Ειδικότερα, στην θέση Καμάρες μαρτυρείται μόνιμη εγκατάσταση του Σίφνιου Άγγελου Παλαιού (1833) και λίγο μεταγενέστερα του Μιχάλη Παντολιού (1890).
(Ιωάννης Ιωάννου, “Μαρουσιώτικη Κεραμική 100 χρόνια” , Έκδοση Ι.Λ.Μ.Α., Μαρούσι 1994)
( Ιωάννης Ιωάννου, “Το Μαρουσιώτικο Αγγειοπλαστικό εργαστήρι του 1930 μέσα από 46 φωτογραφίες της Nelly’s”, Έκδοση Ι.Λ.Μ.Α., Μαρούσι 1994).
