Σκαρίφημα του Χρήστου Χαρίδημου, των επαλληλων τελάρων και της αρχιτεκτονικής της σκηνής.
Ο Χρήστος Χαρίδημος στο περιοδικό θέατρο τεύχος 10 1963 αναφέρει:
<<τα χρόνια εκείνα η σκηνή του καραγκιόζη αποτελείτο από τέσσερα καδρόνια των τριάμισι μέτρων, τα οποία εστήναμε όρθια, δυο τάβλες των τεσσάρων μέτρων τις οποίες καρφώναμε τη μια στη μέση την άλλη επάνω. Κατόπιν καρφώναμε το πανί, καθαρή η οθόνη,το ύψος 75 πόντοι και μάκρος 4 μέτρα. Καλύπταμε το κάτω μέρος της σκηνής με κάμποτ, στο οποίον εζωγράφιζα διάφορες σκηνές από τον καραγκιόζη. Τα πλάγια της σκηνής τα σκεπάζαμε με δυο μικρές κουΐντες για να κρύβουν τα καρφάκια που καρφώναμε το πανί. Στο επάνω μέρος της σκηνής έβαζα κάμποτο “αέριο” στο οποίον είχα γράψει το ονομά μου. Μέσα στη σκηνή εβάζαμε τραπέζια η μαδέρια για να φτάνουμε στην μέση της πρώτης τάβλας και να δουλεύουμε εύκολα και να είμαστε πιο ψηλά από τους θεατάς .
Επάνω στην τάβλα εβάζαμε οκτώ λυχνάρια που τα γεμίζαμε λάδι για να φωτίζεται το πανί. Κάθε λυχνάρι είχε δυο φυτίλια της λάμπας. ΄Οταν παρασταίναμε, με τη ζέστη και με την αγωνία ιδρώναμε,τα δέ λυχνάρια εκαπνίζανε και απο την κάπνα γινόμαστε μαύροι. Πολλές φορές τα πόδια από τις φιγούρες μπερδευόντουσαν και λαδώναμε το πανί. Μετά ανακαλύψαμε το γκάζι, βάζαμε μια σωλήνα με δώδεκα μπέκ των τριών μέτρων. Στην άκρη της σωλήνας είχαμε έναν διακόπτη κι όταν θέλαμε να κάνουμε διάλειμμα ή αλλαγή σκηνικών κλείναμε το διακόπτη και έσβηνε.
Όταν δεν βρήσκαμε γκάζι είχαμε καζανάκι ασετιλίνης και σωλήνες με μπέκ. Η σκηνή σήμερα είναι από 6 μέτρα έως 5 και αναλόγως τον χώρο κανονίζουμε και το ‘υψος που είναι 170 -150 παραπάνω του μέτρου. Φωτίζεται η σκηνή απο ηλεκτρικό ρεύμα από 18 έως 15 λαμπτήρες των 100 κηριών. >>
Στα μόνιμα θέατρα σκιών της εποχής η σκηνή ηταν ξυλοκατασκευή ή ακόμα και χτιστή. Το 1927, ο θεσσαλονικιός καραγκιοζοπαίχτης Χαρίλαος Πετρόπουλος εφεύρε τις δυο επάλληλες οθόνες για την αυτόματη αλλαγή των σκηνικών. Με τον κατάλληλο μηχανισμό (λούκια, ράουλα, φουρκέτες), ανέβαινε το ένα τελάρο και αυτομάτως, κατέβαινε το άλλο. Ο Χρήστος Χαρίδημος μετά απο μια παράσταση του στην Λήμνο πέρασε απο την Θεσσαλονίκη και είδε την νέα εφευρεση στην σκηνή του Χαρίλαου. Την υιοθέτησε και την πρωτοπαρουσίασε στην Πάτρα και ύστερα στην Αθήνα. Η εφεύρεση βρήκε πολλούς μιμητές και εφαρμόζεται στα λιγοστά μόνιμα θέατρα του καραγκιόζη μέχρι σήμερα.