Οι Μινωίτες ήταν γνωστοί στην αρχαία Αίγυπτο από το 1550 π.Χ., ενώ Αιγύπτιοι καλλιτέχνες τους είχαν απεικονίσει σε τοιχογραφίες μερικών τάφων στις Θήβες. Στον τάφο του Rekhmire οι Μινωίτες περιγράφονται ως «Πρίγκιπες της Γης των Keftiu και των νήσων εν μέσω της θαλάσσης». Και ανακύπτει το ερώτημα: γιατί και πως η λέξη Keftiu είναι δυνατόν να υποδηλώνει την Κρήτη;
Ο συγγραφέας αποφασίζει να εξετάσει την αιγυπτιακή λέξη Keftiu, με την ελπίδα ότι, εάν η λέξη ήταν ελληνική, θα ήταν δυνατόν να διασπασθεί στη συλλαβική μορφή τής Γραμμικής Β, ώστε να φθάσει στη ρίζα της. Θα οδηγηθεί στο πιθανό συμπέρασμα ότι η Κρήτη ονομαζόταν Kefti (Κάρφι-θι), «στο Κάρφι», από τους κυβερνήτες των εμπορικών πλοίων της εποχής του Χαλκού, καθώς αναφέρονταν στο πιο περίβλεπτο ορόσημο του νησιού, στο υψηλότερο ορεινό ιερό που επί μινωικής εποχής προφερόταν Κάρφι.
Το δεύτερο ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας αφορά τη γλώσσα: Χρησιμοποιούσαν οι Μινωίτες και οι Keftiu την ίδια γλώσσα;
Εξετάζονται δύο μικρά κείμενα, επωδοί κατά των νόσων tntkm’ και smk αντίστοιχα, για να αποδειχθεί ότι το πρώτο από αυτά είναι μια «επωδή» στον θεό Ρα, ενώ το δεύτερο είναι επωδή κατά της νόσου Σαββατώσεως. Το αποτέλεσμα της έρευνας θα επιβεβαιώσει τη σχέση της μινωικής Κρήτης με την Αίγυπτο και τη χρήση της ελληνικής μινωικής γλώσσας, όπως αυτή έχει αποδοθεί στη Γραμμική Β.
