Ο ανθρωπολόγος Edmund Leach, που μελέτησε τη συμβολική απεικόνιση του χρόνου, θεωρούσε τις γιορτές στιγμές απόσπασης από τη συνηθισμένη εμπειρία της καθημερινότητας, τελετουργικές διακοπές που καθορίζουν τα απαραίτητα διαστήματα ώστε ο χρόνος να γίνεται αισθητός. Οι τελετουργίες συχνά ενσωματώνουν στη δραματουργία τους πολιτισμικές εικόνες του ίδιου του χρόνου. Η συμμετοχή σε τέτοιου είδους τελετουργίες μπορεί με τη σειρά της να επηρεάσει τη μοίρα των ανθρώπων τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον. Οι τελετουργίες, επομένως, αναπαριστούν το χρόνο ενώ έχουν επίπτωση στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν το χρόνο. Ο τελετουργικός τύπος, ο χρόνος και η τελεολογία είναι άρα αλληλένδετα.
Στο άρθρο αυτό, ως βασικό παράδειγμα της συμβολικής αναπαράστασης του χρόνου στην τελετουργία, ο συγγραφέας εντοπίζει πρακτικές με κυκλοτερή κίνηση στις ελληνικές τελετουργίες. Στην αρχαιότητα, η μέτρηση του χρόνου γινόταν με αναφορά στις κυκλικές κινήσεις των πλανητών. Τη μετάθεση αυτής της γνώσης στην τελετουργία μπορούμε να διαπιστώσουμε στις Νεοπλατωνικές μαγικές πρακτικές, στοιχεία των οποίων αναδύονται στις σπουδαιότερες λειτουργικές πρακτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σύγχρονες μαγικές πρακτικές σε τοπικό επίπεδο εμπεριέχουν και αυτές τελετουργική χρήση του κύκλου –μαγικοί κύκλοι- μόνο που, στις περιπτώσεις αυτές, ο κύκλος δεν σχετίζεται με την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, και άρα με τον χρόνο, αλλά με την οριοθέτηση ενός ιερού χώρου. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι, ενώ η Εκκλησία απορρίπτει αυτές τις τοπικές πρακτικές ως «μαγική» δεισιδαιμονία, έχει η ίδια δανειστεί από μια «μεγάλη παράδοση» αρχαίας μαγείας προκειμένου να διατυπώσει κάποια από τα κεντρικά στοιχεία της δικής της τελετουργικής πρακτικής.
