Η συγκριτική μελέτη του υλικού από τη Μεσοποταμία και τις χώρες της ανατολικής και δυτικής Μεσογείου, ακόμη κι από την Ελλάδα των ιστορικών χρόνων, δείχνει ότι η τελετή του ιερού γάμου είναι πανάρχαια και συνδέεται άμεσα με τις απαρχές της ιερής βασιλείας: η Μεγάλη Θεά της Φύσης, κατά κανόνα, σμίγει με τον θνητό εκλεκτό της για να γεννήσει τον πρώτο βασιλιά. Στην Ελλάδα, ο Ομηρικός Ύμνος στην Αφροδίτη από τον 7ο αιώνα π.Χ., περιγράφει το σμίξιμό της με τον Αγχίση και τη γέννηση του γιου τους Αινεία. Ο Αγχίσης αρχικά τρομάζει στη σκέψη να σμίξει με μια θεά, όπως κι ο Γιλγαμές που αρνείται τον έρωτα της Ιστάρ. Ο κυνηγός Ωρίων πεθαίνει από τα βέλη της Αρτέμιδος επειδή έσμιξε με την Ηώ. Ο Ιασίων σμίγει με τη Δήμητρα. Τον καίει ο κεραυνός του Δία. Πίσω από αυτούς τους μύθους αχνοφέγγει ο Ιερός Γάμος που υπόσχεται την ευλογία της γονιμότητας και εγγυάται τη διατήρηση της ζωής. Όπως η κρητική Ευρώπη και Πασιφάη, έτσι και η μικρασιάτισσα Κυβέλη είναι η κυρά των ταύρων. Η Δέσποινα του γενετήσιου ενστίκτου αγάπησε τον Άττι. Ο μύθος λέει πως ο Άττις, δείχνοντας την πλήρη του αφοσίωση στη θεά, πέθανε στην προσπάθεια να αυτοευνουχιστεί. Στην εκστατική λατρεία της θεάς, όσοι επαναλάμβαναν την πράξη του Άττι γίνονταν οι ευνούχοι της. Στην αρχή του καλοκαιριού, η Ανατολή, όπου παλιότερα οι Σουμέριες αποχαιρετούσαν τον Ντουμουζί, εραστή και θύμα της Ινάννα, αντηχούσε από το θρήνο για το χαμό του Ταμμούζ, του αγαπημένου της Αστάρτης. Την ίδια εποχή, στην Ελλάδα γιόρταζαν τα Αδώνεια. Ο εραστής της Αφροδίτης, γιος της αιμομικτικής σχέσης του βασιλιά της Κύπρου Κινύρα με την κόρη του Μύρρα, δεν πρόλαβε να χαρεί τη θεά, ούτε την Περσεφόνη που κι αυτή τον πόθησε. Βρήκε το θάνατο στο κυνήγι. Στην Κύπρο θεωρούσαν τον Γόλγο γιο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Στην Ελλάδα επικεντρώθηκαν στο θρήνο για την απώλεια του αγαπημένου, που δεν άφησε ασυγκίνητη ούτε τη Σαπφώ.