Το συνδρομητικό περιοδικό Αρχαιολογία και Τέχνες μόλις εξέδωσε το νέο του τεύχος (αρ. 132).

Το τεύχος του Απριλίου ανοίγει με τη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό ο αρχαιομουσικολόγος Χρήστος Τερζής, ο οποίος μίλησε για την αρχαία ελληνική μουσική και την ανακατασκευή μουσικών οργάνων.

Στην ενότητα «Ελλάδα εκτός Ελλάδος», η Κωνσταντίνα Ζήδρου παρουσιάζει τη Γλυπτοθήκη και την Κρατική Συλλογή Αρχαιοτήτων στο Μόναχο, τα δύο μουσεία στην πλατεία Königsplatz της πόλης, που φιλοξενούν ένα από τα πληρέστερα και σημαντικότερα σύνολα έργων τέχνης της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας.

Από το τεύχος 132, το περιοδικό φιλοξενεί και πάλι στις σελίδες του τα δημοφιλή Αφιερώματα της α΄ εκδοτικής περιόδου, ξεκινώντας από ένα αφιέρωμα στο παιδικό παιχνίδι, που θα παρουσιαστεί σε τρία διαδοχικά τεύχη και το οποίο έχει επιμεληθεί η κοινωνική ανθρωπολόγος Κλειώ Γκουγκουλή. Στην εισαγωγή της, με τίτλο «Το παιδικό παιχνίδι και η μελέτη της παιδικής ηλικίας στην αρχαιότητα», η Κ. Γκουγκουλή επισημαίνει ότι στόχος του αφιερώματος είναι «να συμβάλει στον θεωρητικό προβληματισμό για το παιχνίδι ως στοιχείο της κουλτούρας των παιδιών του παρελθόντος παρουσιάζοντας μελέτες που καλύπτουν τρεις χρονικές περιόδους (Κλασική αρχαιότητα και ελληνιστικοί χρόνοι, Βυζάντιο, Σύγχρονη εποχή)».

Στο πρώτο άρθρο της ενότητας, με τίτλο «Τα παιδία παίζει», η Ολυμπία Μπομπού εξετάζει τα διάφορα παιχνίδια που απεικονίζονται στην αρχαία ελληνική τέχνη. «Οι πολυπληθείς απεικονίσεις, όπως και οι λογοτεχνικές μαρτυρίες, δείχνουν πως τα παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα περιορίζονταν μόνο από την παιδική φαντασία. Τα παιδιά ήταν ικανά να δημιουργήσουν τα δικά τους παιχνίδια, να αξιοποιήσουν ό,τι τους έδινε το περιβάλλον (π.χ. πέτρες, ραβδιά), ή και να παίξουν χωρίς να χρησιμο-ποιήσουν κάποιο αντικείμενο (π.χ. εφεδρισμός)» γράφει χαρακτηριστικά.

«Ένα παιχνίδι ή κάτι παραπάνω; Εντάσσοντας τους αστραγάλους στα αρχαιολογικά τους συμφραζόμενα». Στο άρθρο της η δρ Barbara Carè εστιάζει σε μεθοδολογικά προβλήματα ερμηνείας των ανασκαφικών ευρημάτων υποδεικνύοντας τις αμφισημίες του νοήματος μιας πολυπληθούς κατηγορίας αντικειμένων που συναντάμε συχνά με τη μορφή ταφικών κτερισμάτων, συγκεκριμένα των αστραγάλων.

«Παίζοντας με τις αβεβαιότητες της ζωής στην αρχαία Ελλάδα» είναι ο τίτλος του άρθρου της καθηγήτριας Κλασικής Αρχαιολογίας Véronique Dasen, με το οποίο ολοκληρώνεται η πρώτη ενότητα του Αφιερώματος. Σε αυτό εξετάζεται «πώς οι Έλληνες αγγειογράφοι χρησιμοποίησαν σε μεταφορικό επίπεδο την απεικόνιση των παιχνιδιών δεξιοτεχνίας και τύχης, τα οποία παίζονταν κυρίως από νεαρά άτομα, ιδίως κορίτσια. Σκοπός των αγγειογράφων δεν ήταν η ρεαλιστική απόδοση του παιχνιδιού, κάτι που θα επέτρεπε να ανασυνθέσουμε τους κανόνες του, αλλά η οπτική κατασκευή μιας συγκεκριμένης εκούσιας δραστηριότητας που αντανακλά τον τρόπο διαχείρισης των αβεβαιοτήτων της ζωής, ειδικά από κορίτσια σε προγαμιαίο στάδιο».

Το άρθρο του αρχαιολόγου Άρη Τσαραβόπουλου και της κοινωνικής ανθρωπολόγου Βιργινίας Ματσέλη, με τίτλο «Ελληνική κασέλα», μάς παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο αντικείμενο στα ελληνικά σπίτια του παρελθόντος. «Η κατασκευή της κασέλας είναι σχετικά απλή. Απλή φαίνεται ότι ήταν και η σύλληψη της ιδέας να χρησιμοποιηθεί ένα παραλληλεπίπεδο κλειστό κουτί για τη φύλαξη πραγμάτων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η χρήση της χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ήταν το πρώτο έπιπλο φύλαξης των νοικοκυριών του αρχαίου κόσμου (κυρίως στον δικό μας, τον μεσανατολικό και τον μεσογειακό κόσμο) και σε πολλά μέρη έμεινε το μοναδικό έως και σήμερα» αναφέρουν οι συγγραφείς. Οι χρήσεις της κασέλας, οι συμβολισμοί, η κατασκευή και η παραγωγή, αλλά και η διακόσμησή της παρουσιάζονται στο άρθρο με την ιδιαίτερα πλούσια εικονογράφηση.

«Το βορειοδυτικό νεκροταφείο των Μεγάρων», στην περιοχή του οποίου από το 2014 έως το 2019 έχουν ανασκαφεί περισσότεροι από 160 τάφοι, παρουσιάζει η αρχαιολόγος Χριστίνα Καζαζάκη. «Η περαιτέρω έρευνα των νέων αρχαιολογικών δεδομένων αναμένεται να δώσει πολλά στοιχεία τόσο για την τοπογραφία των νεκροταφείων της αρχαίας πόλης όσο και για τα ταφικά έθιμα που επικρατούσαν και, κυρίως, για τις κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες στο πλαίσιο των οποίων αναπτύχθηκαν», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η δρ Ελεάνα Μαργαρίτη, ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια, μάς ξεναγεί στο έργο Tate Thames Dig του Αμερικανού εικαστικού Mark Dion, που πραγματοποιήθηκε και φιλοξενήθηκε το 1999 στην Γκαλερί Tate στο Λονδίνο. «Ο Mark Dion ως δημιουργός παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς συχνά οικειοποιείται πρακτικές της επιστήμης της Φυσικής Ιστορίας και της Αρχαιολογίας, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει έργα που παλινδρομούν ανάμεσα σε καθαυτού Τέχνη και σε Επιστήμη συμβάλλοντας και αυτός στην παγίωση της μεταμοντέρνας συνθήκης αμφισβήτησης της οριοθέτησης μεταξύ επιστημονικών τομέων» επισημαίνει.

Το τεύχος 132 ολοκληρώνεται με έναν αρχαιολογικό-περιηγητικό οδηγό για τα μνημεία και τα μουσεία της Άμφισσας, που υπογράφει η αρχαιολόγος Ανθούλα Τσαρούχα. «Η ιστορική εξέλιξη της πόλης πέρα από τις γραπτές πηγές πιστοποιείται και από τις υλικές μαρτυρίες, τα κατά χώραν εναπομείναντα οικοδομικά κατάλοιπα και τα ευρήματα της αρχαιολογικής έρευνας που επιτρέπουν εν μέρει την ανασύσταση της ιστορίας στην περιοχή από τους προϊστορικούς έως τους νεότερους χρόνους. Ξεχωριστή θέση κατέχουν ο θολωτός τάφος στη θέση Άμπλιανος, η οχύρωση της πόλης, τα κτίρια, θρησκευτικά ή κοσμικά, τα οποία κοσμούνται με πολυτελή ψηφιδωτά δάπεδα, τα οικοδομικά λείψανα οικιών και εργαστηρίου, τα νεκροταφεία της, τα οποία μαρτυρούν το επίπεδο οικονομικής ευημερίας της πόλης».