Αβραάμ Παυλίδης, Νέα ερείπια / Avraam Pavlidis, New ruins, κείμενο: Ηρακλής Παπαϊωάννου, έκδ. Μορφωτικό ‘Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 111. ISBN: 978-960-250- 686-8
Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομότιτλης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης σε συνεργασία με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ (5 Μαΐου–11 Αυγούστου 2017). Περιλαμβάνει τις φωτογραφίες της έκθεσης, καρπό της εικοσιπεντάχρονης ενασχόλησης του φωτογράφου Αβραάμ Παυλίδη με εγκαταλελειμμένους εσωτερικούς επαγγελματικούς χώρους από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Όπως σημειώνει στο κείμενό του ο επιμελητής της έκθεσης Ηρακλής Παπαϊωάννου, η ματιά του Παυλίδη «επέμεινε με αυθεντικότητα στη θεματική τής εγκατάλειψης, ως ευλαβικό προσκύνημα των ερειπίων που αφήνουν πίσω τους η ζωή που σβήνει και η νεωτερικότητα που ελαύνει». Εν είδει λιτού σχολιασμού «μετά το 2010, και ενώ η χώρα είχε εισέλθει απότομα στα άπατα νερά της κρίσης», ο φωτογράφος «στράφηκε σε παρατημένες εγκαταστάσεις της βιομηχανικής κοινωνίας που παρήγαγε μαζικά προϊόντα και συμπεριφορές»: εργοστάσια, καταστήματα, στρατόπεδα, ξενοδοχεία, νοσοκομεία και δημόσια κτίρια. Το έργο του θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί εικόνα ενός δυστοπικού μέλλοντος, ενώ συγχρόνως ανήκει εξ ολοκλήρου στο παρελθόν. Σε τελευταία ανάλυση όμως αναδεικνύει την εγκατάλειψη ως διαχρονικό μοτίβο που επισφραγίζει το τέλος κοινοτήτων ή ολόκληρων κοινωνιών. Οι δύο πυλώνες του είναι αφενός το ντοκουμέντο, ισχυρό θεμέλιο της φωτογραφίας, και αφετέρου η θητεία του καλλιτέχνη στο αρχιτεκτονικό σχέδιο και τη ζωγραφική. Χάρη σε αυτή τη μαθητεία ο φακός του Παυλίδη μπορεί να δώσει εικόνες με υποβλητική ατμόσφαιρα και μια σχεδόν απτή αίσθηση παρακμής.
Ο Παυλίδης «γίνεται παρατηρητής των ερειπίων που γεννά ο οξύς ανταγωνισμός, η αυξανόμενη ταχύτητα, η υπόκωφη βία της προόδου», συνεχίζει ο Η. Παπαϊωάννου. «Ταξιδεύει σε όλη τη χώρα με το διαρκές κίνητρο να αντικρίσει μια εικόνα που δεν έχει ξαναδεί». «Εκτιμά τις αρετές της παράδοσης, ενώ συγχρόνως αναζητά διαρκώς νέες εικόνες στις στάχτες της, μέσα σε νέα ερείπια. Ίσως η αινιγματική αυτή αντίφαση να συνιστά το δακτυλικό αποτύπωμα μιας ολόκληρης εποχής. Και ο Παυλίδης μοιάζει να έλκεται ακαταμάχητα από τις αινιγματικές αντιφάσεις και τα επιμελώς κρυμμένα μυστικά».
