Ένας νέος διαδικτυακός κόμβος αναρτήθηκε πριν από λίγες μέρες, συγκροτώντας το Ψηφιακό Μουσείο Μακρονήσου, με τεκμήρια από τις αρχειακές συλλογές και τις βιβλιοθήκες των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), σε συνεργασία με το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού.

Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.makronissos.org ο επισκέπτης περιηγείται σε ένα δυναμικό και τεκμηριωμένο ψηφιακό μουσείο για αυτόν τον τόπο του απάνθρωπου εγκλεισμού. Μέσα από τα πολυάριθμα τεκμήρια των ΑΣΚΙ (φωτογραφική συλλογή Νίκου Μάργαρη, αρχείο Σαράφη, αρχείο Μιχάλη και Λεωνίδα Κύρκου, αρχείο ΕΔΑ κ.ά), μπορεί κάποιος να επισκεφθεί νοερά τις εγκαταστάσεις και τα κτίσματα των στρατοπέδων, να ερευνήσει τις μαρτυρίες και τον προπαγανδιστικό λόγο, να καταδυθεί στους πολλαπλούς μηχανισμούς εγκλεισμού, απομόνωσης και ψυχολογικής βίας που υπέστησαν χιλιάδες άνθρωποι.

Το αρχειακό υλικό πλαισιώνουν επιστημονικές προσεγγίσεις και κείμενα από έγκριτους ιστορικούς που σκιαγραφούν την ιστορική εξέλιξη και φωτίζουν άγνωστες πτυχές της Μακρονήσου. Τέλος, ο επισκέπτης του ψηφιακού μουσείου μπορεί να αναζητήσει ονόματα, να περιηγηθεί στα διαδραστικά συμπληρωματικά εργαλεία και να ξεφυλλίσει σπάνιες εκδόσεις της εποχής από τη Βιβλιοθήκη των ΑΣΚΙ.

Τα κείμενα του Ψηφιακού Μουσείου Μακρονήσου υπογράφουν οι: Πολυμέρης Βόγλης (ιστορικός, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας), Θανάσης Γάλλος (ιστορικός), Κατερίνα Γκίκα (αρχαιολόγος, Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού), Άντα Κάπολα (ιστορικός), Βαγγέλης Καραμανωλάκης (ιστορικός, επίκουρος καθηγητής ΕΚΠΑ), Στρατής Μπουρνάζος (ιστορικός), Τάσος Σακελλαρόπουλος (ιστορικός, υπεύθυνος Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη).

«Μακρόνησος: Ένας φορτισμένος τόπος, σύμβολο της πιο σκοτεινής όψης της ελληνικής μετεμφυλιακής ιστορίας. Συνώνυμη του ψυχικού και σωματικού βασανισμού, υπήρξε κολαστήριο για χιλιάδες ανθρώπους (τουλάχιστον 50.000 τα χρόνια 1947-50), κομμουνιστές, αριστερούς (ή θεωρούμενους ως τέτοιους) και συγγενείς τους. Μπορεί σήμερα να είναι ταυτισμένη με τον ακραίο βασανισμό, ωστόσο, για το ελληνικό κράτος ήταν τότε ένα “θαύμα”: στην “ακμή της” (1948-1949), το κράτος και πολύ μεγάλος αριθμός διανοουμένων, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών την υμνούσαν και τη δόξαζαν ως “μέγα σχολείο” και “αναρρωτήριο”, όπου “αναμορφώνονταν” και “ανένηπταν” οι εχθροί του Έθνους», γράφουν οι ιστορικοί.