Απεβίωσε την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016, ο Ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο οποίος είχε γεννηθεί στη Σμύρνη στις 8 Φεβρουαρίου 1913.
Η εξόδιος ακολουθία του απελθόντος Ακαδημαϊκού θα γίνει την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016, ώρα 1 μ.μ., από τον Ιερό Ναό του Κοιμητηρίου Κόκκινου Μύλου, Νέας Φιλαδέλφειας.
Ο Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος αφήνει πίσω του ένα πολυσχιδές ερευνητικό και επιστημονικό έργο, από το οποίο ξεχωρίζει η συμβολή του στη Φιλοσοφία του Δικαίου, καθώς και στη μελέτη της πολιτικής φιλοσοφίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Μέχρι τα 103 του χρόνια συμμετείχε με εφηβική ορμή και διανοητική εγρήγορση στην πνευματική ζωή και στη δημόσια συζήτηση. Ως αθάνατη παρακαταθήκη, ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος αφήνει επίσης το απαράμιλλο ήθος και την παραδειγματική του στάση ως πνευματικός άνθρωπος και δημοκρατικός πολίτης. Για την αντιστασιακή δράση του συνονόματου εξαδέλφου και του δίδυμου αδελφού του οδηγήθηκε στη Μακρόνησο, καθώς “απάδει εις τον φιλόσοφον” να υπογράφει εξευτελιστικές δηλώσεις και να αποκηρύσσει θεωρίες και ανθρώπους, όπως ζητούσε το ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος. Για την απώλειά του, εκφράζω στους οικείους του τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια».
Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος
Με τη μικρασιατική καταστροφή ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος και η οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Πρώτο Γυμνάσιο Αθηνών με βαθμό ακέραιο άριστα. Περάτωσε τις πανεπιστημιακές σπουδές του εργαζόμενος. Η διδακτορική διατριβή του εγκρίθηκε με βαθμό άριστα παμψηφεί.
Δίδαξε Φιλοσοφία του Δικαίου είτε Φιλοσοφία γενικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο του Nancy της Γαλλίας και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν ξένος εταίρος της Ρουμανικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας της Μασσαλίας. Διετέλεσε δύο φορές Υπουργός Παιδείας, το 1989 στην κυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην κυβέρνηση Ζολώτα. Είχε τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας Ελλάδος, Γαλλίας και Ιταλίας.
Το 1984 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα Ιστορία της Φιλοσοφίας και το 1993 διετέλεσε Πρόεδρος αυτής. Ήταν συγγραφέας 32 βιβλίων με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και πολιτικής. Κορυφαίο από αυτά είναι η Φιλοσοφία του Δικαίου, όπου αναπτύσσεται ο κλάδος της φιλοσοφίας πραξιολογία και με βάθρο αυτή θεμελιώνεται και αναδιαρθρώνεται το σύστημα του δικαίου.
Εξαίρετα είναι και τα έργα του για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, καθώς και όσα πραγματεύονται σύγχρονα μείζονα προβλήματα, σχετικά με τους κινδύνους για την επιβίωση του ελληνικού έθνους ή και της ανθρωπότητας, όπως τα Ελληνικά (Αθήναι 1998), Επίμαχοι θεσμοί και άλλα θέματα (Αθήναι 1987). Άλλα αυτοτελή έργα: Φιλοσοφίας Εγκώμιον (Αθήνα 1999), Περί προσώπων και θεσμών (Αθήνα 2000), Φήμη απόντων (Αθήνα 1995), Φιλοσοφία και Θεωρία του Πολιτισμού (Αθήναι 2001), όπως και τα ξενόγλωσσα: Grèce 1821-1971 (Nancy 1973), Εtudes sur la liberté (Paris 1974), Aristote sur la famille et la justice (Bruxelles 1983), Philosophy of History in Ancient Greece (Athens 1991), La philosophie politique de Platon (Bruxelles 1997).
