Η χρήση ενός φύλλου, το οποίο ο άνθρωπος κουνά πάνω από τη σπίθα για να γίνει φωτιά, πιθανώς να σηματοδοτεί τη γέννηση της βεντάλιας. Ωστόσο τη βεντάλια, ή μάλλον το ριπίδιο, ως αυτοτελές αντικείμενο, το συναντάμε πρώτα στα ζεστά κλίματα, την Αίγυπτο και την Ασσυρία, όπου χρησίμευε και… ως εντομοαπωθητικό μέσον.
Οι Φαραώ στην Aυλή τους είχαν δούλους που ανέμιζαν μεγάλες βεντάλιες για να τους δροσίζουν. Aλλά και οι αρχαίοι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν βεντάλιες.
Στην αρχή μόνο οι βασιλείς είχαν ριπίδες. Aργότερα η χρήση τους εξαπλώθηκε στους αυλικούς και τους υψηλά ιστάμενους, για να καταλήξει, από σύμβολο ανδρών επιφανών, σύμβολο γυναικείας καλαισθησίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, όταν έφτασε από την Ανατολή, η βεντάλια δεν έγινε ευμενώς δεκτή, στη συνέχεια, όμως, οι γυναίκες την υιοθέτησαν και τη βλέπουμε να εικονίζεται στα χέρια των φτερωτών συνοδών της Αφροδίτης, δείχνοντας πως η χάρη και η τσαχπινιά ξεπέρασαν τα εμπόδια.
Οι Κινέζοι, που εκτιμούσαν τη βουβή γλώσσα των νοημάτων, χρησιμοποίησαν πολύ τη βεντάλια. Αυτοί εφηύραν την πτυσσόμενη παραλλαγή της, αυτήν που γνωρίζουμε και σήμερα. Το διακριτικό και χαριτωμένο μοντέλο που ανοιγοκλείνουν οι γυναίκες συνοδεύοντας το φτερούγισμα των βλεφάρων τους αγαπήθηκε πολύ σε όλη την Ευρώπη, όπου ειδικά εργαστήρια έφτιαξαν έργα τέχνης από δαντέλα, ζωγραφιστά χαρτιά, περγαμηνές ή υφάσματα, σκαλιστά ξύλα, σεντέφια, μαργαριτάρια, πολύτιμα μέταλλα κ.ά.
Αρχικά η βεντάλια ήταν ένα μονοκόμματο κομμάτι από ξύλο, δέρμα, ύφασμα ή ένα μεγάλο φύλλο. Στη συνέχεια έγινε μεταλλική και χάρτινη. Όταν εφευρέθηκε η πτυσσόμενη βεντάλια, έγινε το must της γυναικείας εξεζητημένης τουαλέτας, ενώ σήμερα μπορεί να είναι ένα αξεσουάρ της μόδας όσο και ένα απαραίτητο μέσο που προσφέρει δροσιά το καλοκαίρι.
