«Σε μια εποχή όπου υποχωρούν οι ρητορικές του μέλλοντος, αναδεικνύονται σε μείζον πολιτιστικό διακύβευμα οι τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίζουμε το παρελθόν, την ιστορία και τη συλλογική μνήμη. Να γιατί δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία η τεκμηριωτική στροφή της σύγχρονης τέχνης, ούτε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του καλλιτεχνικού και αρχιτεκτονικού λόγου των ημερών μας εκφράζεται μέσα από διάφορες μορφές μνημοτεχνικής, τεχνικές ιχνηλάτησης (Forensic Architecture), αρχειακής ποιητικής και αναθώρησης των καθιερωμένων ιστορικών κατασκευών.
»Ένας τέτοιος λόγος δεν απευθύνεται στο παρελθόν αλλά περισσότερο στο παρόν, ή μάλλον καλύτερα, στις διαταραγμένες σχέσεις του παρελθόντος με το παρόν. Ό,τι αποκαλούμε Ιστορία γίνεται ερώτημα, αποκτά πολυφωνικό και μικρο-ιστορικό χαρακτήρα. Υπ’ αυτήν την έννοια, ανανοηματοδοτείται και η έννοια του ερειπίου, η οποία ανάγεται σε γενικευμένη συνθήκη και γλώσσα και όχι μόνο σ’ ένα συνονθύλευμα θραυσμάτων διάσπαρτων στο έδαφος».
«Ο καλλιτέχνης ως ιστορικός. Μνημοτεχνική, χωρική εμπειρία και πολιτικές του αρχείου» είναι ο τίτλος διάλεξης που θα δώσει ο Επίκουρος Καθηγητής Αρχιτεκτονικής Γιώργος Τζιρτζιλάκης (Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) την Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014, και ώρα 19.00, στο πλαίσιο του κύκλου διεπιστημονικών συζητήσεων με τίτλο «Ματιές στην πόλη: μεταξύ αρχιτεκτονικών και αρχαιολογικών προσεγγίσεων» που παρουσιάζει το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών (ΙΙΕ) του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Στην ομιλία του ο κ. Τζιρτζιλάκης θα εξετάσει αυτή την προβληματική, με βάση το έργο του Andro Wekua (Pink Wave Hunter, το οποίο αντλεί από τις εμπειρίες του καλλιτέχνη στο Σοχούμι της Γεωργίας) και του Βαγγέλη Βλάχου (Is There Any Oversight on Ocalan κ.ά.). «Οι δύο καλλιτέχνες δοκιμάζουν σε δύο διαφορετικά μοντέλα οργάνωσης της αναλογικής μνήμης και καταγραφής της εμπειρίας, αξιοποιώντας προσωπικές μαρτυρίες, περιβαλλοντικά ίχνη, πληροφορίες των media και του διαδικτύου. Το έργο τους θα διαβαστεί επιτελεστικά μέσα από την επαναφορά ορισμένων λησμονημένων και απωθημένων μνημοτεχνικών κανόνων καταγραφής, αποθήκευσης και ανάκλησης, που περιγράφει η ιστορικός Frances A. Yates στην Τέχνη της μνήμης. Οι δύο καλλιτέχνες αναδεικνύουν εναλλακτικές μορφές ιστορίας, φανερώνοντας τις διαδικασίες συγκρότησης των πηγών και θέτοντας ορισμένα θεμελιακά ερωτήματα γύρω από τους τρόπους παραγωγής και αναπαράστασης της ιστορίας και των σχέσεων ανάμεσα στους “μάρτυρες” –δηλαδή τους αφηγητές– και τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία εκτυλίσσονται σε συγκεκριμένους τόπους» αναφέρει σχετικά ο κ. Τζιρτζιλάκης και συνεχίζει:
«Στην περίπτωση αυτή, η μετάβαση από το μοντέλο του Συγγραφέα ως παραγωγού (Walter Benjamin) και του Καλλιτέχνη ως εθνογράφου (Hal Foster), στο μοντέλο του Καλλιτέχνη ως ιστορικού, δεν μπορεί να αποσπαστεί από τη χρήσιμη υπόδειξη των Gilles Deleuze και Felix Guattari: “Η ανάμνηση λειτουργεί πάντα σαν μια επανεδαφικοποίηση”».
Τον κύκλο συζητήσεων διοργανώνει η δρ Μάνθα Ζαρμακούπη, Marie Curie Intra-European Research Fellow.
Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Αμφιθέατρο Λ. Ζέρβας), Βασ. Κωνσταντίνου 48 (μετρό Ευαγγελισμός). Τηλ. 210 7273516, e-mail: mkont@eie.gr.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Για περισσότερες πληροφορίες, πατήστε εδώ.
