Στο μέσο της πεδιάδας της Κόνιτσας, στο σημείο συμβολής του ποταμού Αώου με τον ποταμό Βοϊδομάτη, υψώνεται ο επιμήκης λόφος του Λιατοβουνίου. Στο βορειοανατολικό επίπεδό του, το 1994, κατά τη διάρκεια δοκιμαστικών τομών, εντοπίστηκαν λείψανα οικισμού. Το νεκροταφείο του οικισμού, στα ανατολικά του, περιλάμβανε 103 ταφές, οι οποίες κάλυπταν το χρονικό διάστημα από τα τέλη του 13ου – αρχές 12ου αι. π.Χ. (ΥΕΙΙΓ) έως τις αρχές του 4ου αι. π.Χ.

Η Ύστερη εποχή του Χαλκού αντιπροσωπευόταν από μία αντρική ταφή (Τ59). «Η καταπληκτικότερη ταφή αποκαλύφτηκε στις 16/6 στην Τ.59, τομή Ε5: σαφώς υπομυκηναϊκή, με ένα χάλκινο ξίφος με ελεφαντοστέινη λαβή, ένα εγχειρίδιο, ζωσμένο στη μέση, δύο χάλκινες αιχμές δοράτων (μια φλογόσχημη και μια φυλλόσχημη) και οχτώ χάλκινα ομφάλια, όλα θαυμάσιας διατήρησης. Ασφαλώς, πρόκειται για τον γενάρχη της ομάδας που εγκαταστάθηκε στο χώρο κατά τον 11ο αι. π.Χ.», γράφει σχετικά η αρχαιολόγος Αγγέλικα Ντούζουγλη (Α. Ντούζουγλη, 1995, Προσωπικό ημερολόγιο: 6).

Αυτή την ταφή και τα ευρήματά της επέλεξε το Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων να παρουσιάσει στον ιστότοπό του ως «Το εύρημα του μήνα από τη δεκαετία 1993-2002».

Η αρχαιολόγος της ΙΒ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Ελένη Δ. Βασιλείου περιγράφει το σημαντικό αυτό εύρημα: «Ο νεκρός, ύψους περίπου 1,90 μ. ήταν θαμμένος σε ρηχό λάκκο εκτάδην και είχε το κεφάλι του ελαφρώς στραμμένο προς τα αριστερά. Τα κτερίσματα του νεκρού αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο:

• ένα χάλκινο ξίφος (8183) , τύπου Naue II, το οποίο βρίσκει παράλληλα στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια και στην κεντρική Ευρώπη,

• ένα χάλκινο εγχειρίδιο (8184), τύπου F της Sandars, το οποίο φέρει εγχάρακτη σπειροειδή διακόσμηση και διατηρεί τμήμα της ελεφαντοστέινης επένδυσης της λαβής του,

• δυο χάλκινες αιχμές [μία φυλλόσχημη (8325) και μία φλογόσχημη (8326)], οι οποίες ανήκουν αντίστοιχα στους τύπους Α και Β του Snodgrass,

• επτά ομφάλια (8185‐8188, 8198, 8327 και 8551) και 28 κομβία (8152‐8154 και 8189‐ 8196). Τα ομφάλια και τα κομβία ήταν πιθανότατα ραμμένα πάνω στη δερμάτινη ή από χοντρό ύφασμα εξάρτυση του πολεμιστή (θώρακας και κάλυμμα κεφαλής). Δύο από τα ομφάλια έφεραν εγχάρακτη διακόσμηση ενώ όλα εκτός από ένα –το οποίο διέθετε μια μικρή λαβή– είχαν στο εσωτερικό συμφυείς κρίκους για την προσάρτησή τους στο δερμάτινο θώρακα του πολεμιστή και

• δύο σφαιρικές ψήφους από ορεία κρύσταλλο.

»Ο πλούτος των ευρημάτων σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πρόκειται για τον αρχαιότερο τάφο του νεκροταφείου, γύρω από τον οποίο διατάσσονταν με ιδιαίτερη επιμέλεια οι μεταγενέστερες ταφές, οδήγησε στην ταύτισή του με το χώρο ταφής του “γενάρχη” των οικιστών της κώμης του Λιατοβουνίου. Η ταφή εντάσσεται στο γνωστό τύπο των ταφών πολεμιστών (warrior tombs) του τέλους της μυκηναϊκής περιόδου. Πρόκειται για ταφές ξεχωριστές ως προς τον στρατιωτικό χαρακτήρα και το συμβολισμό των κτερισμάτων τους, με μεγάλη διάδοση στον Ελλαδικό χώρο (Αχαΐα, Κεφαλονιά, Αιτωλοακαρνανία, Δελφοί, Εξάλοφος, Ήπειρος, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, Κρήτη). Η κτέριση των νεκρών με όπλα παρέπεμπε στο ξεχωριστό κοινωνικό τους γίγνεσθαι και όχι στο γεγονός ότι ασκούσαν το επάγγελμα του πολεμιστή».