Είναι από τα πιο γνωστά μνημεία του Ακρωτηρίου στη Σαντορίνη. Το Κτίριο με την ονομασία «Ξεστή 3» είναι ένα μεγάλο διώροφο –τουλάχιστον– οικοδόμημα, με 14 δωμάτια σε κάθε όροφο, τα περισσότερα τοιχογραφημένα, που φέρουν κάποιες από τις πιο γνωστές και ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες της Σαντορίνης, όπως αυτές των «Κροκοσυλλεκτριών». Η απεικόνιση τριών γυναικών που συλλέγουν από ένα ανθισμένο βραχώδες τοπίο κρόκους, πιθανότατα το είδος το οποίο ευδοκιμεί ακόμα στα νησιά των Κυκλάδων, και στόλιζε τον ανατολικό τοίχο δωματίου στον πρώτο όροφο, θα συντηρηθεί. Το ίδιο και άλλες ή σπαράγματα τοιχογραφιών, οι οποίες προέρχονται όλες από το ίδιο κτήριο που είχε τελετουργική χρήση, όπως δείχνουν τόσο τα διακοσμητικά θέματα των απεικονίσεων όσο και κάποιες αρχιτεκτονικές ιδιορρυθμίες του οικήματος.

Σε αυτή την κατεύθυνση οδηγεί η γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου που έκρινε θετικά τη σχετική μελέτη συντήρησης και αποκατάστασης των τοιχογραφιών του Κτιρίου «Ξεστή 3». Οι εργασίες συντήρησης γίνονται στο πλαίσιο ενός μεγάλου έργου αποκατάστασης τοιχογραφιών που πραγματοποιούνται στο μνημείο ήδη από τη δεκαετία του ’70 και το οποίο βαίνει προς την ολοκλήρωσή του. Μεταξύ των υπό συντήρηση τοιχογραφιών είναι και τα «Γυμνά Αγόρια», που διακοσμούσαν δωμάτιο του ισογείου. Γνωστή και ως «Τοιχογραφία των Εφήβων», η τοιχογραφία απεικονίζει τρία γυμνά νεαρά αγόρια, με το μεγαλύτερο να κρατά ένα ύφασμα, τα οποία κατευθύνονται προς έναν ενήλικα άνδρα. Οι απεικονίσεις του πρώτου ορόφου αφορούν, σύμφωνα με τους ειδικούς, τελετές στις οποίες μυούνταν νέοι της κοινωνίας της Θήρας, κατά τη 2η χιλιετία π.Χ., ξεχωριστές για τα αγόρια και τα κορίτσια, οι οποίες πραγματοποιούνταν πιθανότατα σε χώρους με συναφή εικονογραφία.

Οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης θα περιλαμβάνουν καθαρισμούς των επιφανειών, στερέωση των κονιαμάτων, συγκόλληση των γειτονικών σπαραγμάτων στα σημεία επαφής, σχεδιαστική αναπαραγωγή του θέματος της σύνθεσης για τη διευκόλυνση των εργασιών ανασύστασης της τοιχογραφίας, εντατική ανεύρεση επαφών μεταξύ μεγάλων ενοτήτων και μικρότερων εναπομεινάντων σπαραγμάτων και τοποθέτηση κάθε σύνθεσης σε νέο υποστήριγμα.