Ιστορίες αινιγματικές, απίθανες, αληθινές, αληθοφανείς, συναρπαστικές. Γκρίζες και ολόμαυρες. Αρχαίες – όσο ο κόσμος. Σύγχρονες – όσο και το διαδίκτυο. Σοβαρές αλλά και γραφικές. Θα τις βρείτε στο βιβλίο Τα μεγαλύτερα μυστήρια της Ιστορίας, του πολυταξιδεμένου ιστορικού Βρετανού συγγραφέα Μπιλ Πράις, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Γιατί μας άφησε χρόνους ο άνθρωπος του Νεάντερταλ; Υπήρξε πράγματι η ήπειρος της Ατλαντίδας ή ήταν στην φαντασία του Πλάτωνα; Τι υπολογισμούς έκαναν οι πρόγονοί μας με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων; Πόσο ιερή είναι η σινδόνη του Τορίνου; Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης; Πού θα βρούμε τον χρυσό των Ναζί; Επιτέλους, ποιοι βρίσκονται πίσω από τη δολοφονία του Τζων Κέννεντυ;

Όχι. Το βιβλίο δεν δίνει πάντα κατηγορηματικές απαντήσεις. Η αξία του συνίσταται στο ότι διερευνά τις μέχρι τώρα ερμηνείες. Με τις φωτογραφίες, τους χάρτες και τη σχετική βιβλιογραφία, ταξιδεύει τον αναγνώστη στους ηπείρους της γνώσης, κάνοντάς τον –πού και πού– να χαμογελά με τις απίθανες ερμηνείες…

Εν αρχή ην ο άνθρωπος του Νεάντερταλ. Ο σκελετός που ανακαλύφθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στην κοιλάδα Νεάντερ, κοντά στο Ντίσελντροφ της Γερμανίας, και αποτελεί τον ορισμό για τον άνθρωπο των σπηλαίων. Αυτός ο άνδρας, ο οποίος παρουσιάζεται ως δύσμορφος, κοντός, καμπουριασμένος και γενειοφόρος της Λίθινης εποχής, κάθε άλλο παρά έτσι ήταν στην πραγματικότητα. Αντιθέτως, νεότερες έρευνες έχουν αποφανθεί ότι εξωτερικά παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες μ’ εμάς. Η εξάπλωσή του μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Κίνα δεν του εξασφάλισε την παρουσία του στη Γη, αφού δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις ξαφνικές εναλλαγές του κλίματος. Απλώς βρέθηκε στο λάθος τόπο στη λάθος στιγμή. Μπόρεσε όμως να περάσει στο DNA μας, όπως απέδειξε μια έρευνα του 2010, μιας και οι σημερινοί άνθρωποι έχουν κληρονομήσει τα γονίδιά του σε ποσοστό 1% έως 4%, πλην των Αφρικανών. Άρα, δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς… Είναι μέσα μας!

Για την Ατλαντίδα το βιβλίο επικαλείται το έργο του Πλάτωνα Τίμαιος, όπου ο μεγάλος κλασικός, αναφερόμενος στην απάντηση του Κριτία στον Σωκράτη περί ιδανικής πολιτείας, αφηγείται ότι η Αθήνα πολέμησε με μια ισχυρή νησιωτική πολιτεία πέρα από τις Στήλες του Ηρακλέους, δηλαδή κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα μυαλά των Ατλάντων είχαν πάρει αέρα από την αλαζονεία της εξουσίας, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να παρακμάσουν λόγω της ύβρεως και να ηττηθούν από τους Αθηναίους. Η νήσος εξαφανίστηκε –υποστηρίζει ο Πλάτωνας– από ένα φοβερό κατακλυσμό. Νεότεροι ιστορικοί υποστήριξαν τη θεωρία ότι η Ατλαντίδα καταστράφηκε στον ίδιο Κατακλυσμό του Νώε και οι κάτοικοί της εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία. Απόδειξη οι κοκκινομάλληδες γιγαντόσωμοι. Από κει και πέρα, οι εξηγήσεις δίνουν και παίρνουν, καθώς Ατλαντίδα θεωρούνται οι Αζόρες, η Κούβα, οι Μπαχάμες, οι Κανάριοι Νήσοι όπου εντοπίστηκαν μάλιστα γεωμετρικά σχήματα όμοια με σχέδιο πόλης. Όταν, μόλις πρόσφατα, η Google ανακοίνωσε ότι διόρθωσε τον χάρτη γιατί το σχέδιο δεν ήταν παρά ένα σφάλμα της ψηφιακής εικόνας, φούντωσαν πάλι στο διαδίκτυο τα σχόλια εντείνοντας το μυστήριο.

Όσο για την ιερά σινδόνη, αυτό το κομμάτι λινού υφάσματος διαστάσεων 4,2 επί 1,2, που φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό του Τορίνο από το 1576 και ανήκει στον Πάπα, ο θρησκευτικός μύθος την θέλει να απεικονίζει το πρόσωπο του Χριστού. Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, σαβάνωσε το σώμα του μετά τη Σταύρωση.

Όμως, το ύφασμα έχει μπερδέψει πολλούς ιστορικούς, διότι η επιστήμη δεν μπορεί να αποφανθεί οριστικά. Ο προτεστάντης μεταρρυθμιστής Τζων Κάλβιν διερωτάται πώς είναι δυνατόν οι ευαγγελιστές, που έχουν εξιστορήσει με τόσες λεπτομέρειες το θάνατο του Ιησού –με πρώτον τον Ιωάννη, ο οποίος στο Ευαγγέλιό του αφηγείται την είσοδο του Πέτρου στο μνήμα– δεν αναφέρουν κάτι για το αποτύπωμα της μορφής του Κυρίου. Η αντιπαράθεση επιστημόνων και μη άρχισε να καταλαγιάζει το 1988 όταν ένα κομμάτι στάλθηκε σε τρία διαφορετικά εργαστήρια που, με τη μέθοδο του άνθρακα, απάντησαν ότι είχε φτιαχτεί μεταξύ 1260 έως 1390 μετά Χριστό. Πιθανότατα, κάποιοι έμποροι δημιούργησαν τη σινδόνη σε μια εποχή με έντονο αγοραστικό ενδιαφέρον από κάθε μονή που ήθελε να ανταγωνισθεί σε ιερά λείψανα τη γειτονική εκκλησία. Τότε οι σχετικές τιμές για όσα κειμήλια είχαν σχέση με τη Βίβλο έπιαναν εξωφρενικές τιμές και οι έμποροι δεν δίσταζαν να ανταποκρίνονται στο αγοραστικό ενδιαφέρον. Άλλωστε, οι πιστοί έδιναν αφειδώς από το υστέρημά τους και δεν ρωτούσαν για την πιστότητα αυτού που προσκυνούσαν με δέος. Υπολογίζεται ότι κατά τον Μεσαίωνα, σε πολλούς καθεδρικούς ναούς της Δυτικής Ευρώπης, κυκλοφορούσαν καμιά σαρανταριά σινδόνες… Από αυτές, μόνο αυτή του Τορίνου άντεξε την αμφισβήτηση και, παρά την επιστημονική της χρονολόγηση, εξακολουθεί να προσκυνείται. Γιατί; Διότι οι… σινδονολόγοι διέδωσαν ότι η εξέταση δεν υπήρξε έγκυρη αφού –λέει– το δείγμα που στάλθηκε στα εργαστήρια μολύνθηκε. Αμέσως το διαδίκτυο πήρε φωτιά – «με τα γνωστά βρισίδια εκατέρωθεν», σημειώνει ο συγγραφέας.

Και τα μυστήρια συνεχίζονται με τα ερωτηματικά για το θάνατο του Τουταγχαμών, την Κιβωτό της Διαθήκης, τις Χαμένες Φυλές του Ισραήλ, τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας, την κατάρρευση του πολιτισμού των Μάγιας, τον πίνακα της Μόνα Λίζα, το ποιος έγραψε τα έργα του Σαίξπηρ, τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το Τρίγωνο των Βερμούδων, το μαφιόζικο τέλος του αμερικάνου συνδικαλιστή Τζίμι Χόφα. Εννοείται ότι από ένα τέτοιο πόνημα γεγονότων μέσα σε θρύλους δεν μπορεί να λείπει το Τέρας του Λοχνές…

Ένα βιβλίο 256 σελίδων με ιστορίες χωρίς τέλος.