Μπορεί η τέχνη της γλυπτικής να «διαμαρτυρηθεί» για τη σημερινή Ελλάδα; Έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει την επιστροφή των αρχαίων γλυπτών από τα ξένα μουσεία και να «φωνάξει» για την κατάσταση των ελληνικών αρχαιολογικών χώρων και των βυζαντινών εκκλησιών;

Ίσως… Εάν ο γλύπτης αποτυπώσει αυτή τη δυναμική στο μάρμαρο, την πέτρα, την ποζολάνη ή σε όποιο υλικό αποφασίσει να δημιουργήσει τα έργα του.

Ο Μανώλης Χαρκούτσης από το 2006 στήνει μεγάλων διαστάσεων γλυπτά – εγκαταστάσεις που παραπέμπουν σε βυζαντινούς ή αρχαίους ναούς, για να δείξει την κραυγαλέα εγκατάλειψη των μνημείων μας. Σκαλίζει σε μάρμαρο αρχαία ελληνικά κιονόκρανα που ξετυλίγονται σαν να τα παίρνει ο άνεμος. Και δημιούργησε μία «Νίκη» ταπεινωμένη, έτοιμη να παραδώσει το κεφάλι της…

Μιλάει για τον «απέραντο πλούτο που είναι θαμμένος κάτω από τα πόδια μας αν και οι περισσότεροι αρχαιολόγοι είναι άνεργοι». Αναφέρεται στους αρχαιολογικούς χώρους «που είναι πάνω από το χώμα και δείχνουν το παρόν μας και το πόσο ικανή είναι αυτή η χώρα να τους συντηρήσει και να τους αναστηλώσει την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι συντηρητές αρχαιοτήτων ψάχνουν για δουλειά».

Όπως επισημαίνει ο Μανώλης Χαρκούτσης «τα περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα βρίσκονται στις αποθήκες των μουσείων αφού δεν τα χωράνε οι προθήκες. Όλο αυτόν τον πλούτο της τέχνης εκτίμησαν και ζήλεψαν οι περιηγητές του παρελθόντος. Όποιος περνούσε από την Ελλάδα δήθεν φιλέλληνας ή μη, έπαιρνε και κάτι μαζί του όταν η πατρίδα μας ήταν υποδουλωμένη στο σουλτάνο και με την άδεια του».

Όπως τονίζει ο Μανώλης Χαρκούτσης «κάπως έτσι γέμισαν τα μουσεία του κόσμου και ιδιωτικές συλλογές με αρχαιοελληνική τέχνη και μάλιστα με τα σπανιότερα δείγματα της που αγγίζουν την τελειότητα!».