Ασυμβίβαστη και πρωτοπόρος, παθιασμένη με την τέχνη και τον Ντιέγκο Ριβέρα, η Μεξικανή ζωγράφος που έζησε μια ζωή γεμάτη πόνο εξακολουθεί να «καταπιέζεται» από τον άνδρα που σημάδεψε τη ζωή της.

«Μου συνέβησαν δύο φοβερά ατυχήματα στη ζωή μου. Το πρώτο ήταν όταν με χτύπησε λεωφορείο. Το δεύτερο είναι ο Ντιέγκο». Κι είχε δίκιο η Φρίντα Κάλο. Διότι δεν έζησε απλώς μια ζωή στη σκιά του συζύγου της – τότε καταξιωμένου ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο παντρεύτηκε δύο φορές -, αλλά και 57 χρόνια μετά τον θάνατό της εκείνος εξακολουθεί να την επισκιάζει. Απόδειξη, μια έκθεση που περιοδεύει από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Βρετανία και από εκεί στην Τουρκία και την Ιρλανδία. Μια έκθεση που παρουσιάζει έργα της Φρίντα Κάλο πλάι σε εκείνα του Ντιέγκο Ριβέρα. Κι η οποία ανοίγει τη συζήτηση για το αν τελικά ο Ντιέγκο ήταν ευχή ή κατάρα στη ζωή της.

Καλλιτεχνική κόντρα όσο ζούσαν δεν υπήρχε. Εκείνος πληθωρικός – είχε ύψος 1,85 μ. και ζύγιζε περί τα 130 κιλά -, ήταν ήδη γνωστός για τις τοιχογραφίες του που ήταν γεμάτες χρώμα, επηρεασμένες από τη λαϊκή τέχνη και με έντονα κοινωνικό περιεχόμενο που εξέφραζαν τα πιστεύω του: ήταν κομμουνιστής και άθεος. Εκείνη, πάλι, ήταν 20 χρόνια μικρότερή του, μικροκαμωμένη, ελάχιστα γνωστή. Την ώρα που εκείνος έδειχνε εξωστρεφής, εκείνη κοιτούσε τον εσωτερικό της κόσμο. Την ώρα που εκείνον τον αποθέωναν και του διοργάνωναν αναδρομική στη Νέα Υόρκη, εκείνη την αντιμετώπιζαν συγκαταβατικά και οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν πως «η σύζυγος του Ντιέγκο Ριβέρα ζωγραφίζει πολύ συμπαθητικά πορτρέτα».

Οι διαφωνίες τους ήταν κυρίως ερωτικού περιεχομένου. Εκείνος γνώριζε τις ομοφυλοφιλικές της σχέσεις και τις ανεχόταν. Ζήλευε όμως τους άλλους εραστές της. Εκείνη έγινε έξαλλη όταν έμαθε πως εκείνος διατηρούσε σχέσεις με την αδελφή της, Κριστίνα.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι συνθήκες άλλαξαν. Η ζωγραφική της σε συνδυασμό με το προσωπικό της πάθος και την εξωτική καταγωγή της αποτελούσαν εκρηκτικό μείγμα επιτυχίας. Η ζωή της έγινε ταινία. Η Tate Modern της αφιέρωσε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση πριν από έξι χρόνια, ενώ είχαν προηγηθεί μεγάλες εκθέσεις της τόσο στο Μεξικό όσο και στο Βερολίνο. Ηταν η εποχή που η μόδα κινούνταν στον ρυθμό της Φρίντα. Ακόμη και οι στενοί κορσέδες που φορούσε εκείνη για να συγκρατούν το τσακισμένο από το μοιραίο ατύχημα κορμί της έσφιξαν αναρίθμητα γυναικεία κορμιά ξανά…

Και είχε έναν επιπλέον άσο στο μανίκι: τα έργα της μπορούσαν να ταξιδέψουν, σε αντίθεση με του Ντιέγκο που ήταν τα περισσότερα τοιχογραφίες και οι πίνακές του θεωρούνται κατώτερης ποιότητας. Υπάρχει λόγος λοιπόν για τον οποίο θα πρέπει τα έργα της να παρουσιάζονται ταυτοχρόνως με τα δικά του;

«Ουδείς», διατείνεται η αμερικανίδα καλλιτέχνις Τζούντι Σικάγο που εκτός των άλλων υπογράφει το βιβλίο «Φρίντα Κάλο: ενώπιος ενωπίω». «Κι όμως εξακολουθούμε να μην μπορούμε να δούμε το έργο της ξέχωρα από εκείνο του Ριβέρα.