Μια από τις σπουδαιότερες αρχαιολογικές θέσεις της περιόδου των Σταυροφοριών αποτελούν τα ερείπια της πόλης Άκκρα (Acre) που κρύβονται στο υπέδαφος μιας κατοίκησης οθωμανικής περιόδου στο Ισραήλ και ερευνώνται προοδευτικά με έναν υποδειγματικό τρόπο και με την προοπτική να αναδειχθούν και τουριστικά.

Η σταυροφορική πόλη αποτελεί για τους αρχαιολόγους μια Πομπηία της Ανατολής, καθώς τα ερείπιά της επιβιώνουν σε μεγάλο βαθμό με τη μορφή που τα άφησαν οι κάτοικοί της όταν την εγκατέλειπαν νικημένοι από τους Άραβες το 1291. Μόλις το 1750 οι Οθωμανοί έκτισαν επάνω σε σωρούς χώματος που είχαν καλύψει τη μεσαιωνική κατοίκηση την δική τους πόλη, η οποία σήμερα αποτελεί επίσης πολιτισμικό κειμήλιο ενώ κατοικείται από 5.000 άτομα. Έτσι, μέσα από αψιδωτά περάσματα που ανοίγουν στη χαρακτηριστικά ανατολίτικη πόλη της Άκκρας, ο υποψιασμένος επισκέπτης μεταφέρεται στην εποχή των Σταυροφόρων που επιβιώνει στα κτίσματα της υπόγειας πόλης. Μνημεία όπως το φρούριο των Ιπποτών Hospitaller με την πεσσοστήρικτη τραπεζαρία του, τις αποθήκες και τα μπουντρούμια, ένα μυστικό πέρασμα που συνέδεε το φρούριο με το λιμάνι κατασκευασμένο από τους Ναΐτες Ιππότες και τμήμα από τις κακόφημες γειτονιές για τις οποίες μιλά ο ιερωμένος- περιηγητής της εποχής Ζακ ντε Βιτρύ είναι κάποια από τα μέρη που μπορεί να δει.

Αν και η πρώτη στο Ισραήλ θέση-μνημείο της UNESCO όμως (κηρύχτηκε το 2001), η Άκκρα παρέμενε σε μεγάλο βαθμό άγνωστη και αναξιοποίητη. Η εγκληματικότητα, το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών και οι εθνικές συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων στη σύγχρονη πόλη που μαζί με τα προάστια φτάνει τις 56.000 κατοίκους είχαν μετατρέψει την σύγχρονη Άκκρα σε καζάνι που βράζει. Σήμερα όμως η ιδέα ότι το μέλλον της βρίσκεται στο παρελθόν της, έχει ενεργοποιήσει μια ιδιαίτερη πολιτισμική δραστηριότητα. Δεδομένων των προβλημάτων που θα μπορούσε να προκαλέσει μια συμβατική ανασκαφή της μεσαιωνικής κατοίκησης στη σύγχρονη πόλη, η σταυροφορική Άκκρα έχει καταστεί ένα πειραματικό εργαστήρι συντήρησης, ενώ προγράμματα ενημέρωσης για την ιστορία και τη σημασία διατήρησης του χώρου επεκτείνονται σε κατοίκους, εργάτες του δήμου και άτομα που ακόμη και σήμερα διατηρούν την κληρονομιά του τόπου – όπως γυναίκες που κατασκευάζουν εργόχειρα. Κατασκευάζονται επίσης μουσείο, εστία νεότητας και υπερπολυτελές ξενοδοχείο σε μια αναπαλαιωμένη οθωμανική έπαυλη. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον παράδειγμα όπου παρελθόν και παρόν – ανθρώπων και κτιρίων – δεν συγκρούονται αλλά λειτουργούν επικουρικά για ένα καλύτερο μέλλον.