Μακάβρια όσο και συγκλονιστική τροπή είχαν οι ανασκαφές του Αυτόνομου Πανεπιστημίου το Μεξικού (UNAM) στην προκολομβιανή μητρόπολη του Τεοτιχουακάν καθώς ανάμεσα στα ευρήματα συγκαταλέγονται σκεύη και εργαλεία κατασκευασμένα από ανθρώπινα μέλη. Τα ευρήματα προέκυψαν στην περιοχή Ventilla της θέσης, η οποία έχει οικιστικό χαρακτήρα, και δεν έχουν τελετουργικό χαρακτήρα. Σκύφοι που δεν είναι άλλο από την κορυφή ανθρώπινων κρανίων, λαβές από ανθρώπινες κνήμες, χτένες και κουμπιά από μικρά οστά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα 5.000 τμήματα ανθρωπολογικού υλικού που, μετά από ανάλυση, βρέθηκε ότι είχαν υποστεί επεξεργασία για να μετατραπούν σε χρηστικά είδη. Φαίνεται μάλιστα ότι τα οστά χρησιμοποιούνταν σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο των ατόμων στα οποία ανήκαν, καθώς φέρουν ίχνη από τη διαδικασία αφαίρεσης της σάρκας. «Μολις ένας ανθρωπος πεθάνει, τα οστά του σκληραίνουν τόσο που η σμίλευση είναι αδύνατη» εξηγεί η δρ. Abigail Meza Peñaloza, επικεφαλής της ανασκαφής, η οποία προσθέτει ότι οι νεκροί απ’ όπου αποσπώνταν τα οστά ανήκαν πιθανόν στο συγγενικό περιβάλλον εκείνων που τα μετέτρεπαν σε αντικείμενα!
Η αποκάλυψη, παρότι μακάβρια, ταιριάζει με το αρχαιολογικό πλαίσιο του Τεοτιχουακάν, της πόλης που άκμασε γύρω στα 200 με 400 μ.Χ. Στην μητρόπολη αυτή της Μέσης Αμερικής τελούνταν αποδεδειγμένα ανθρωποθυσίες ενώ και οι νεκροί θάβονταν συχνά κάτω από τα σπίτια. Η ομολογουμένως περίεργη σχέση των κατοίκων του Τεοτιχουακάν με το θάνατο αποτελεί ίσως και την εξήγηση της νεοαποκαλυφθείσας αυτής πρακτικής. Σύμφωνα με τις αναλύσεις των νέων ευρημάτων, οι «κάτοχοι» των οστών δε σχετίζονταν με τους ξένους των οποίων τα οστά βρίσκονται σε αποθέτες ανθρωποθυσιών αλλά φαίνεται να ήταν κάτοικοι της πόλης και μάλιστα να μοιράζονταν συγγενικές σχέσεις. Έτσι, η μετατροπή των οστών ενός προσφιλούς προσώπου σε χρηστικά αντικείμενα μπορεί να ερμηνευθεί ως ένας τρόπος να κρατήσουν με κάποιο τρόπο οι ζωντανοί τους προγόνους τους κοντά τους και να πλήξουν έτσι το θάνατο.
Πηγή: National Georgraphic, 10/08/10
Ζ.Ξ.
