Αν στον πολιτισμένο και θαυμαστά προηγμένο κόσμο του 21ου αιώνα ένα ηφαίστειο, η στάχτη του και οι άνεμοι μπορεί να προκαλέσουν την απόλυτη σύγχυση (κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό), πώς μπορεί να ένιωσαν οι άνθρωποι του Αιγαίου πριν από περίπου 3.500 χρόνια, όταν ξαφνικά η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια τους, μαύρο σύννεφο απλώθηκε για μήνες στον ουρανό και γιγαντιαία κύματα σάρωσαν τις πόλεις τους; Κανένας δεν θα το μάθει. Μόνο θεωρίες μπορούν να διατυπώσουν σήμερα οι επιστήμονες για την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτήν του ηφαιστείου της Ισλανδίας και με συνέπειες πολλαπλάσιες, που ακόμη διερευνώνται. Η ευθύνη της για την καταστροφή του μινωικού πολιτισμού- άποψη που διατυπώθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ΄60 από τον αρχαιολόγο Σπυρίδωνα Μαρινάτο- έχει υιοθετηθεί ή απορριφθεί αρκετές φορές ως τώρα. Δύο πράγματα όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς: την ίδια την έκρηξη του ηφαιστείου αφενός και την καταστροφή ενός ισχυρού και ακμαίου πολιτισμού που κυριαρχούσε στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο της Προϊστορίας αφετέρου. Συνέβησαν και τα δύο κάπου στα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ. Σύμπτωση;

Ήταν, λέει, τέλη της άνοιξης, ίσως αρχή του καλοκαιριού, και τα πλοία, τα οποία επί μήνες παρέμεναν αναγκαστικά στο λιμάνι, ξεκινούσαν τώρα για ταξίδια, ενώ η γη είχε αρχίσει ήδη να ετοιμάζει τα αγαθά που θα έδινε στους ανθρώπους. Κόκκοι γύρης από τις ελιές και τα κωνοφόρα δέντρα, από τα αμπέλια και τα δημητριακά του νησιού, που θα εντοπίζονταν πολλούς αιώνες αργότερα, θα μαρτυρούσαν την εποχή. Εκείνη η άνοιξη όμως θα ήταν διαφορετική, όχι μόνο για τη Θήρα αλλά και για ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Η ανακάλυψη
Το 1932 κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην Αμνισό της Κρήτης, που ήταν το επίνειο της Κνωσού, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος (1901-1974) εντόπισε ηφαιστειακό υλικό σε στρώματα της μινωικής εποχής. Μήπως ο μινωικός πολιτισμός είχε καταστραφεί εξαιτίας της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας; Για τον ίδιο η απάντηση ήταν καταφατική, τη διατύπωσε μάλιστα το 1939 σε δημοσίευσή του, αλλά για την επαλήθευσή της θα έπρεπε να υπάρξουν ευρήματα και στη Θήρα. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1967, θα γινόταν και αυτό με τη μεγάλη ανακάλυψη του προϊστορικού οικισμού στο Ακρωτήρι, η καταστροφή του οποίου τοποθετήθηκε από τον Μαρινάτο στα μέσα του 15ου αιώνα π.Χ.

Η στάχτη
Σύμφωνα με τον γεωλόγο του Πανεπιστημίου Κολούμπια των Ηνωμένων Πολιτειών κ. Γουίλιαμ Ράιαν η ηφαιστειακή τέφρα που εκτινάχθηκε από τη Σαντορίνη εξαπλώθηκε νοτιοανατολικά προς την Αίγυπτο και βορειοανατολικά προς τη Μικρά Ασία. Στη Ρόδο και στην Κω, για παράδειγμα, έχουν ήδη παρατηρηθεί στρώματα στάχτης πάχους 30 εκατοστών. Στο Παλαμάρι της Σκύρου – σημαντική θέση της πρώιμης και μέσης εποχής του Χαλκού-, όπου διενεργεί ανασκαφή η αρχαιολόγος κυρία Λιάνα Παρλαμά, εντοπίστηκαν σημεία τέφρας, που θα διερευνηθούν περισσότερο, όπως λέει η ίδια, δεδομένου ότι στην εποχή που τοποθετείται η έκρηξη ο οικισμός εγκαταλείφθηκε οριστικά, ο μισός μάλιστα καταποντίστηκε στη θάλασσα. Καθώς η ισχύς της έκρηξης ήταν τεράστια- κατά τον κ. Φλόιντ Μακόι, γεωλόγο του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, βρίσκεται στο νούμερο επτά της επιστημονικής κλίμακας-, οι χιλιάδες τόνοι τέφρας δημιούργησαν πυκνό, αδιαπέραστο σύννεφο που έκρυψε τον ήλιο. Το αποτέλεσμα ήταν να ερημώσουν οι αγροτικές καλλιέργειες και η τροφή για ανθρώπους και ζώα να γίνει δυσεύρετη, ενώ σύμφωνα με νεότερες προσεγγίσεις δεν αποκλείεται να υπήρξαν και κοινωνικές ανακατατάξεις.

Τσουνάμι
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας κ. Κώστας Συνολάκης- ο ίδιος που δημιούργησε προσομοίωση σε υπολογιστή του κύματος που χτύπησε το 2004 την Ταϊλάνδη- είναι κατηγορηματικός: Η πτώση του τεράστιου ηφαιστειακού κώνου στη θάλασσα, κατά τη διάρκεια της έκρηξης, ήταν ο μηχανισμός, όπως πιστεύει, για τη δημιουργία παλιρροϊκών κυμάτων που κατέστρεψαν τις παράκτιες πόλεις της Κρήτης.
Οι έρευνες του κ. Συνολάκη έγιναν στο Παλαίκαστρο (λίγο νοτιότερα από το φοινικόδασος στο Βάι), όπου πραγματοποιεί ανασκαφές ο καναδός αρχαιολόγος κ. Σάντι Μακ Γκίλιβρεϊ, καθώς και στην Αμνισό της Κνωσού.
Πολλά διαδοχικά κύματα με ύψος πάνω από 20 μέτρα και μήκος περί τα 30 χιλιόμετρα χτυπούσαν τις ακτές του νησιού κάθε 1 ως 30 λεπτά, λέει ο κ. Συνολάκης, ο οποίος αναπαρέστησε ψηφιακά το φαινόμενο.

Η διαμάχη
Ο ηφαιστειολόγος δρ Γιώργος Βουγιουκαλάκης, μελετητής του ηφαιστείου της Θήρας, θεωρεί ότι τόσο αυτή όσο και τα πλησιέστερα, σε απόσταση 50-60 χιλιομέτρων, νησιά καταστράφηκαν ολοσχερώς, δέχεται ότι παλιρροϊκά κύματα έφθασαν ως τις ακτές της Κρήτης, αλλά αρνείται την άποψη ότι η έκρηξη ευθύνεται για την παρακμή του μινωικού πολιτισμού.
Από την άλλη, όσο οι επιστήμονες ασχολούνται με αριθμούς τόσο απομακρύνονται από την εικόνα της καταστροφής όπως την έζησαν οι άνθρωποι της εποχής, που υπήρξαν παρατηρητές και θύματα της συντέλειας του κόσμου τους. Μπορεί να φανταστεί κανείς τον τρόμο τους μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός; Την αγωνία τους και τη μάταιη προσπάθεια να σωθούν;

Πηγή: Το Βήμα, Μ. Θερμού, 25/4/10