Έδωσε ζωή στον Νέρωνα και εκείνος έβαλε τέλος στη δική της. Η Αγριππίνα, η μητέρα του αυτοκράτορα, κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πρωταρχικός της στόχος ήταν η ανάρρηση του γιου της Νέρωνα στον θρόνο. Για να το επιτύχει εξύφανε τις πιο φρικαλέες πλεκτάνες. Αλλά η φιλοδοξία της και η αγάπη της για τον Νέρωνα έγιναν και η καταστροφή της.
Λυπάμαι, κύριοι. Δεν σκοπεύω να είμαι ουδέτερη σε αυτή την κρίση. Έχοντας διαβάσει για όλες τις δολοφονίες, τις δηλητηριάσεις και τις διάφορες ατιμίες της Αγριππίνας, της μητέρας του Νέρωνα, αποφάσισα ότι αυτή η κυρία μού είναι συμπαθής. Από τη στιγμή που γεννιέται ως τη στιγμή που πεθαίνει, με απόφαση του γιου της, η ζωή της κατά τα τρία τέταρτα περιβάλλεται από κακία και το να καταδικάσεις μια κακιά που ζει ανάμεσα σε κακούς είναι σαν να τραβάς μια φωτογραφία χωρίς υγρό για την εμφάνισή της. Αναμφίβολα ο Πάπας θα την καταδίκαζε για τις πολυάριθμες συνωμοσίες και δολοφονίες που οργάνωσε. Ωστόσο την εποχή της Αγριππίνας, όταν ο Χριστός είχε πεθάνει και αναστηθεί πριν από λίγα μόλις χρόνια και ο 1ος αιώνας μ.Χ. είχε μόλις αρχίσει, δεν υπήρχε ακόμη κανένας Πάπας για να τη στηλιτεύσει και πολύ περισσότερο ο προκάτοχός του, ο Απόστολος Παύλος. Ο Απόστολος Παύλος δεν κυκλοφορούσε ακόμη στη Ρώμη κηρύσσοντας τον λόγο του Κυρίου, ενώ θα έπρεπε να περάσουν τρεις αιώνες προτού η μόδα τού να πράττεις το καλό κατακτήσει το αυτοκρατορικό παλάτι.
Το μοναδικό πράγμα που υπήρχε τον 1ο αιώνα μ.Χ. ήταν η εξουσία του αυτοκράτορα, ενός θεού μεταξύ θεών. Στις κυρίαρχες τάξεις και ανάμεσα στις ισχυρές οικογένειες δεν υπήρχε κάποια ηθική ή περιορισμός που να τους υπαγορεύει να κρατούν τα προσχήματα απέναντι στον λαό. Η απροκάλυπτη σκληρότητα δεν γινόταν ποτέ αποδεκτή με καλό μάτι, αλλά η εκλεπτυσμένη, καλοσχεδιασμένη σκληρότητα ήταν και τότε το ίδιο σεβαστή όσο και σήμερα. Ανάμεσα σε αυγούστους και πατρικίους υπήρχε μόνο το συμφέρον της κάστας και ήταν καλός όποιος επιτύγχανε σημαντικά πράγματα για την κοινότητα και κακός όποιος δεν διέθετε αυτή την ειδική ικανότητα να γεμίζει με χρυσάφι τις τσέπες των υποστηρικτών του. Αυτό δεν έχει αλλάξει από τότε ως σήμερα, αλλά, μετά την καθιέρωση του χριστιανισμού, τον 3ο αιώνα, υπάρχουν πλέον κάποιοι που πιστεύουν ότι τους κακούς τούς παίρνει ο διάολος, κάτι που προσδίδει κάποιο κύρος και σεβασμό στον κακό, ανακουφίζει δε ιδιαίτερα το θύμα του. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν ο χριστιανισμός απέτρεψε σημαντικά την κακία.
Όπως και να ΄χει, στη Ρώμη του 1ου αιώνα δεν ίσχυε ούτε αυτός ο σεβασμός ούτε η ανακούφιση που προκύπτουν από την πίστη σε μια μοναδική ανώτερη οντότητα. Η μοναδική πιθανή κόλαση συνίστατο στο να πέσει κανείς στη δυσμένεια του αυτοκράτορα και να υποστεί την τιμωρία που επέσυρε το έγκλημα το οποίο είχε διαπράξει αν αυτό αποδεικνυόταν• βέβαια αποδεικνύονταν ως εγκλήματα πολλά που δεν ήταν, ενώ αποκρύπτονταν άλλα που δεν υπήρχε λόγος να αποκαλυφθούν.

Το μεγάλο αρπακτικό της αυτοκρατορίας

Η Αγριππίνα ήξερε απ΄ αυτά. Από μικρή έζησε υπό την απειλή των αυτοκρατόρων που την περιέβαλλαν. Μόνο από τη στιγμή που παντρεύτηκε έναν από αυτούς, τον θείο της Κλαύδιο, ένιωσε να αναπνέει κάπως ελεύθερα. Και είναι αρκετά λογικό που η Αγριππίνα θέλησε να βγάλει από τη μέση τον Κλαύδιο και να προωθήσει στη θέση του τον γιο της Νέρωνα. Η μοχθηρότητα που προσάπτουν στην Αγριππίνα έγκειται στην υπέρμετρη φιλοδοξία της, η οποία την οδήγησε στο σημείο να παντρευτεί τον Κλαύδιο για να τον δολοφονήσει έχοντας πρώτα εκτοπίσει τον γιο του, τον μικρό Βρετανικό, και εγκαταστήσει στον θρόνο ως καταλληλότερο τον λατρεμένο της γιο Νέρωνα. Οι έννοιες που εισάγει ο χριστιανισμός στη ρωμαϊκή εξουσία από τον 3ο αιώνα- η συμπόνια, η ελπίδα, το έλεος, η συγχώρηση, και κυρίως η υποταγή της γυναίκας στον άνδρα- απέχουν πολύ ακόμη από το να αποτελούν πραγματικότητα, όταν η Αγριππίνα διαπράττει τις ατιμίες της και καταστρώνει το σχέδιό της. Τον 1ο αιώνα, που η αυτοκρατορία βρισκόταν στο απόγειό της και, ταυτόχρονα, στα όρια του να κατακρημνιστεί στο βάραθρο της διαφθοράς και της τρέλας, με πρωταγωνιστή τον Νέρωνα και την περίφημη πυρπόληση της Ρώμης, η έννοια της κακίας δεν σήμαινε τίποτε.
Σήμερα αποτελεί ένα από τα παράδοξα της Ιστορίας η εικόνα του αγαθοποιού πάπα Βενέδικτου ΙΣτ΄ καθώς προβάλλει στο μπαλκόνι στην πλατεία του Αγίου Πέτρου φέρνοντας έντονα στον νου εκείνους τους πανίσχυρους αυτοκράτορες που χαιρέτιζαν τις μάζες στην τελετή της στέψης τους. Το Βατικανό είναι το τελευταίο ίχνος που απομένει από εκείνο τον συμβολισμό του αυτοκράτορα. Σαν να επρόκειτο για μια συμβολική αφομοίωση (και μήπως δεν είναι; Τι εντυπωσιακή η συμβολική αυτή οικειοποίηση από μέρους του χριστιανισμού!) ο πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έρχεται να ανατρέψει τον παλιό αυτοκράτορα για να περιβληθεί τα ρούχα του. Αναγορεύεται τότε σε έναν μηχανισμό πνευματικής εξουσίας που προηγείται της επί γης εξουσίας και την επιτηρεί εκ του σύνεγγυς. Εκείνη τη στιγμή είναι που κάνει την εμφάνισή του το Κακό δια μέσου του Καλού και χάρη στο Καλό. Μόνο από εκείνη τη χρονική στιγμή μπορούμε να πούμε ότι η Αγριππίνα υπήρξε κακιά. Αλλά εκείνη την εποχή η Αγριππίνα ήταν ήδη δύο αιώνες νεκρή, έχοντας δολοφονηθεί από τον γιο της τον οποίο η ίδια μόνη της είχε κάνει αυτοκράτορα.
Ο Τάκιτος και ο Σουητώνιος, οι ιστορικοί που μας δίνουν τις περισσότερες πληροφορίες για την Αγριππίνα, την περιγράφουν ως μια γυναίκα αξιοθαύμαστη και ταυτόχρονα εξαιρετικά ψυχρή, εξαιρετικά ικανή στη χειραγώγηση- μονοπωλούσε την αγάπη και τη βούληση του γιου της Νέρωνα- και παράλληλα ικανή και για τις μεγαλύτερες θυσίες. Η Αγριππίνα δεν ήταν μια γυναίκα παραδομένη στην τρυφηλότητα και στην ηδονή, αλλά μια γυναίκα που αγωνίστηκε μέχρι θανάτου για την εξουσία. Αναγκάστηκε από μικρή να μάθει να επιβιώνει ανάμεσα σε αρπακτικά. Και βλέποντας τον κόσμο που την περιέβαλλε δεν δίστασε να γίνει η ίδια το μεγαλύτερο αρπακτικό της αυτοκρατορίας.

«Τραυματισμένη» από τον πατέρα της

Η επίδραση της πατρικής φιγούρας υπήρξε καθοριστική στη ζωή της Αγριππίνας. Ήταν κόρη του δημοφιλούς και αξιοσέβαστου στρατηγού Γερμανικού. Γεννήθηκε το έτος 16 μ.Χ. κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας του πατέρα της στην περιοχή που καταλαμβάνει σήμερα η γερμανική πόλη της Κολονίας (δηλαδή αποικίας, στα λατινικά), ένα όνομα που έδωσε η ίδια η Αγριππίνα στο μέρος αυτό όταν παντρεύτηκε τον Κλαύδιο και έγινε αξιότιμη αυτοκράτειρα. Στη μνήμη της, ως παιδιού γεννημένου ανάμεσα σε πολεμιστές, θα πρέπει να χαράχθηκε ανεξίτηλα η μορφή του πατέρα της Γερμανικού, που πέθανε σε ηλικία 34 χρόνων, όταν αυτή ήταν μόλις τεσσάρων. Ολη η Ρώμη σεβόταν τον γενναίο και ευγενή στρατηγό. Ζούσε πάντα μακριά από την αυλή κατακτώντας θησαυρούς και περιοχές για τους Ρωμαίους χωρίς να απαιτεί τίποτε για τον ίδιο. Επιπλέον, ήταν ανιψιός του Αυγούστου και προοριζόταν να τον διαδεχθεί στον θρόνο μετά τον θάνατό του, τόσο λόγω της καταγωγής του όσο και χάρη στις στρατιωτικές του ικανότητες. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι. Ο Γερμανικός ήταν υπερβολικά σεμνός για να διεκδικήσει τον θρόνο και βρισκόταν υπερβολικά μακριά από το κέντρο εξουσίας, με αποτέλεσμα τη θέση του να καταλάβει ο πανούργος Τιβέριος. Για την αγαπητή προσωπικότητα του Γερμανικού έχουμε τη μαρτυρία του Σουητώνιου: «Το παράστημα και η ρώμη του ήταν ασυναγώνιστα και το πνεύμα του εξαιρετικά καλλιεργημένο με γνώσεις της ρωμαϊκής και ελληνικής ρητορικής τέχνης και λογοτεχνίας. Διέθετε σπάνια ευγένεια και μιαν αξιοθαύμαστη τάση, όντας σίγουρος για την επιτυχία του, να κατακτά την εύνοια και την αγάπη των ανθρώπων». Όλα αυτά όμως δεν του χρησίμευσαν και πολύ. Η μικρή του κόρη θα πρέπει να απεκόμισε ένα καλό μάθημα από αυτή την αποτυχία και την προδοσία. Σε όλη της τη ζωή η Αγριππίνα μοιάζει να προσπαθεί να απαλλαγεί από την αποτυχία του πατέρα της μέσω της ανέλιξης του γιου της. Τι θέλετε να σας πω, ως τώρα η Αγριππίνα μού φαίνεται ηρωίδα.

Ο τρόμος για τον Τιβέριο

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Γερμανικός δεν διαμαρτυρήθηκε αλλά ορκίστηκε υπακοή στον νέο άρχοντα. Πέντε χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού αναψυχής με τη γυναίκα του και τα παιδιά του στην Αίγυπτο, πέθανε αιφνίδια διασχίζοντας την Αντιόχεια. Ο νέος αυτοκράτορας, ο Τιβέριος, φθονούσε την υστεροφημία του Γερμανικού και η χήρα του, η Αγριππίνα η πρεσβύτερη, ένιωθε τρόμο και οργή απέναντι στον σφετεριστή του θρόνου. Ο Τιβέριος είδε σε αυτήν και στους απογόνους της μιαν απειλή για την εξουσία του και για να ξεφορτωθεί την επίμονη χήρα, που απαιτούσε από εκείνον να φροντίσει τα παιδιά της και να διασφαλίσει την προστασία τους, την εξόρισε. Η Αγριππίνα η πρεσβύτερη πέθανε στην εξορία από τις κακουχίες και την πείνα. Εξαιτίας του Τιβέριου πέθαναν επίσης δύο αδελφοί της Αγριππίνας, ο Δρούσος και ο Νέρωνας. Από αυτά τα εγκλήματα ο μοναδικός γιος του Γερμανικού που επιβίωσε ήταν ο Καλιγούλας. Αυτός και οι αδελφές του, μεταξύ των οποίων και η δεκαοκτάχρονη τότε Αγριππίνα, ζούσαν έκτοτε καταδιωγμένοι από τον καχύποπτο αυτοκράτορα Τιβέριο.
Αλλά ευτυχώς αυτός ο Τιβέριος ήταν άσχημος. Και φαίνεται πως ήταν σε τέτοιο βαθμό ώστε το κόμπλεξ για την εμφάνισή του τον έκανε να εγκαταλείψει τη Ρώμη, όπου όλοι τον χλεύαζαν. Από το έτος 26 κυβέρνησε από το νησί Κάπρι, που μετατράπηκε σε νησί της διαφθοράς. Εκεί απάλυνε τους καημούς του ο ανίκανος Τιβέριος επιδιδόμενος στα πιο απίστευτα όργια με αγόρια και κορίτσια κάθε ηλικίας, ακόμη και με μωρά. Ο Καλιγούλας τον συνόδευε στο Κάπρι και ο Τιβέριος κατέληξε να τον υιοθετήσει και να τον χρίσει διάδοχό του. Εν τω μεταξύ η Αγριππίνα ζούσε κρυμμένη στην οικία της στον Νότο της Ρώμης τρομοκρατημένη από τους κατασκόπους του Τιβέριου.
Το έτος 37, ενόσω ο Τιβέριος χαροπάλευε, ο Καλιγούλας έσπευσε να του αφαιρέσει τη σφραγίδα από το δάχτυλο, σύμβολο διαδοχής, αλλά ο Τιβέριος ανέκαμψε αιφνίδια και ο διοικητής της πραιτωριανής φρουράς τον υπέβαλε σε δραστική ευθανασία πνίγοντάς τον με ένα μαξιλάρι. Ο Καλιγούλας έγινε τότε δεκτός στη Ρώμη ως ο απελευθερωτής από τον τύραννο, ακόμη δε και το ίδιο του το όνομα (από τη λέξη caliga = σανδάλια, που φορούσε), που του απένειμε ο λαός, δείχνει την τρυφερότητα με την οποία τον περιέβαλλε. Ο Καλιγούλας αποκατέστησε την τιμή ολόκληρης της νεκρής του οικογένειας και εγκαινίασε νέες μορφές χαιρετισμού και απότισης σεβασμού, που περιελάμβαναν και τις αδελφές του. Στο πέρασμά του ο λαός όφειλε να αναφωνεί: «Δόξα και τιμή στον Γάιο και στις αδελφές του!».

Ο Καλιγούλας και ο νέος γολγοθάς

Σε αυτό το κλίμα μεγάλης ανακούφισης και ελευθερίας για τη μητέρα του την Αγριππίνα γεννιέται ο μικρός μας Νέρωνας. Καθώς η Αγριππίνα είναι η αγαπημένη αδελφή του Καλιγούλα, με τον οποίο διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις από την παιδική τους ηλικία, όλος ο κόσμος σκέφτεται ότι το μωρό είναι του Καλιγούλα, αλλά ο Νέρωνας βγήκε φτυστός ο πατέρας του, ο σκληρός και ύπουλος σύζυγος της Αγριππίνας, ο Δομίτιος Αχενόβαρβος. Ο ερχομός του Νέρωνα στον κόσμο ήταν το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να συμβεί στη μητέρα του. Ο πατέρας του όμως τον υποδέχτηκε με την εξής φράση: «Ένας γιος δικός μου και της Αγριππίνας δεν μπορεί παρά να είναι ένα τέρας και μια μάστιγα για το κράτος». Και απ΄ ό,τι φαίνεται, δεν έπεσε έξω.
Αυτή είναι η εποχή που ο Καλιγούλας άρχισε να τρελαίνεται και από αυτοκράτορας αγαπητός στον λαό μετατράπηκε σε έναν διανοητικώς ασθενή. Οι ιστορικοί που μελέτησαν την περίπτωσή του τον θεωρούν σχιζοφρενή: «Ήταν ένα κράμα φλογερού έρωτα και φανατικού μίσους: η ευαισθησία μιμόζας, τα μυστικιστικά όνειρα και η ανιδιοτέλεια εναλλάσσονταν με την απάθεια, τη σκληρότητα και την ωμή τυραννία».
Αρχίζει τότε ένας νέος γολγοθάς για την Αγριππίνα. Παύει να είναι η αγαπημένη αδελφή και μετατρέπεται σε μια γυναίκα μισητή για την ομορφιά και την εξυπνάδα της. Κα τηγορείται για μοιχεία και για συνέργεια σε συνωμοσία, ο Καλιγούλας την εξορίζει και τον μικρό Νέρωνα αναλαμβάνει η θεία του Λέπιδα. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων χωρίς τη μητέρα του ο Νέρωνας θα διαπαιδαγωγηθεί από έναν κομμωτή και έναν χορευτή ομοφυλόφιλους, που θα ασκήσουν ισχυρή επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Η Αγριππίνα, αποκομμένη από τον γιο της, επαναλαμβάνει τη θλιβερή ιστορία της μητέρας της, της Αγριππίνας της πρεσβύτερης, στην Κορσική, το νησί των κακοποιών, και ο Καλιγούλας γίνεται ο νέος Τιβέριος. Ο Χαιρέας, ένας αξιωματικός- τριττύαρχος- της πραιτωριανής φρουράς, αναλαμβάνει να κατεβάσει ένα τσεκούρι στο κεφάλι του Καλιγούλα καθώς εκείνος παρακολουθούσε μια παράσταση και οι ίδιοι οι πραίτωρες προτείνουν για αυτοκράτορα τον μειλίχιο Κλαύδιο, θείο του Καλιγούλα και της Αγριππίνας.

Ο ανταγωνισμός με τη Μεσσαλίνα

Για να κερδίσει την εύνοια της Συγκλήτου ο Κλαύδιος κηρύσσει γενική αμνηστία και η Αγριππίνα επιστρέφει από την εξορία. Η Μεσσαλίνα, η τρίτη γυναίκα του Κλαύδιου, βλέπει αμέσως στο πρόσωπο της Αγριππίνας μιαν ανταγωνίστρια. Είναι το ίδιο όμορφη και φιλόδοξη με εκείνη και έχουν και οι δύο γιους, εκ των οποίων μόνο ο ένας θα γίνει αυτοκράτορας. Η Μεσσαλίνα στέλνει να σκοτώσουν τον μικρό Νέρωνα αλλά, προτού οι εντολοδόχοι της αυτοκράτειρας καρφώσουν τα σπαθιά τους στο σώμα του μικρού που κοιμάται, μια οχιά πετάγεται ως εκ θαύματος από το στρώμα του και τα σταματάει. Σε ανάμνηση αυτού του περιστατικού η Αγριππίνα χαρίζει στον γιο της ένα βραχιόλι σε σχήμα φιδιού. Αλλά η Μεσσαλίνα διαπράττει επιπλέον ένα μεγάλο σφάλμα. Θύμα της φιληδονίας της, ερωτεύεται παράφορα έναν όμορφο Ρωμαίο τον οποίο χρίζει πρόξενο. Ο εν λόγω ωραίος την υποχρεώνει να διαλέξει ανάμεσα στον ίδιο και στον Κλαύδιο. Εν απουσία του τελευταίου η Μεσσαλίνα παντρεύεται τον ωραίο της και αμέσως κατηγορείται για μοιχεία και καταδικάζεται σε θάνατο από τον Κλαύδιο.
Μετά τον θάνατο της Μεσσαλίνας, η Αγριππίνα ξαναπαίρνει ανάσα. Ο δεύτερος σύζυγός της, ο Κρίσπος, εμφανίζεται νεκρός και ο Κλαύδιος επεξεργάζεται την πρόταση του συμβούλου του Πάλλαντος να πάρει για γυναίκα του την Αγριππίνα και να υιοθετήσει τον γιο της. Δεδομένης της ευγενικής καταγωγής τους ο Πάλλας πείθει τον Κλαύδιο ότι με αυτόν τον τρόπο θα τους έχει υπό τον έλεγχό του. Αυτό που δεν γνωρίζει ο Κλαύδιος είναι ότι ο Πάλλας είναι εδώ και καιρό εραστής της Αγριππίνας και ότι πίσω από αυτή του την πρόταση κρύβεται η ίδια.

Η δολοφονία του Κλαύδιου

Ο γάμος του Κλαύδιου και της Αγριππίνας τελείται το έτος 49. Η Αγριππίνα είναι 34 χρόνων και έχει πετύχει τον στόχο της: χάρη στην αδυναμία του Κλαύδιου θα κυβερνήσει η ίδια την αυτοκρατορία από τα παρασκήνια. Από εκείνη τη στιγμή όλα τα νήματα που κινεί η Αγριππίνα υφαίνουν το δίχτυ ασφαλείας που θα οδηγήσει τον γιο της Νέρωνα στον θρόνο ως διάδοχο του Κλαύδιου εις βάρος του πρωτότοκου γιου του Κλαύδιου και της Μεσσαλίνας, του μικρού Βρετανικού. Το πρώτο πράγμα που κάνει η Αγριππίνα είναι να παντρέψει την Οκταβία, την αδελφή του Βρετανικού, με τον Νέρωνα. Επειτα ορίζει παιδαγωγό του γιου της τον πιο αξιοσέβαστο και δημοφιλή φιλόσοφο της εποχής του, τον Σενέκα, τον οποίο ελευθερώνει από οκτώ χρόνια εξορίας στην Κορσική. Η επίδραση της Αγριππίνας στον Κλαύδιο γίνεται κάθε φορά εντονότερη. Εκείνος υιοθετεί τον Νέρωνα και παραχωρεί σε εκείνη τον τίτλο της Αυγούστας. Με πρωτοβουλία της μητέρας του ο Νέρωνας λαμβάνει σε ηλικία 13 χρόνων μια toga virilis, τον λευκό χιτώνα που φορούσαν τα αγόρια σε ηλικία 15 χρόνων ως πιστοποιητικό της άνδρωσής τους, πολύ πιο πριν από την προβλεπόμενη στιγμή, γεγονός που τον καθιστά στα μάτια του λαού τον πιο έτοιμο από τους γιους για τη διαδοχή αφήνοντας πολύ πίσω τον Βρετανικό, ο οποίος δεν ήταν καν παρών στην απο νομή της toga virilis του αδελφού του. Οταν ο Νέρωνας κλείνει τα δεκάξι, η Αγριππίνα φροντίζει να γίνει έπαρχος της πόλης της Ρώμης. Με όλη αυτή την πορεία που έχει ακολουθήσει, το μόνο που της μένει είναι να βγάλει από τη μέση τον Κλαύδιο και να προωθήσει στη θέση του τον γιο της. Και αυτό ακριβώς κάνει μια νύχτα του έτους 54 με τη βοήθεια του δοκιμαστή, του ανθρώπου που ήταν επιφορτισμένος με το καθήκον να δοκιμάζει κάθε υγρό και τρόφιμο που επρόκειτο να καταναλώσει ο αυτοκράτορας.
Ο Κλαύδιος πεθαίνει δηλητηριασμένος από τον ίδιο τον δοκιμαστή του και από τον προσωπικό του γιατρό, συνεργούς στη συνωμοσία της Αγριππίνας, όπως άλλωστε και ολόκληρη η πραιτωριανή φρουρά. Λέγεται πως η Αγριππίνα αφού διέπραξε το έγκλημά της έβαλε τις χορεύτριες να χορεύουν γυμνές γύρω από το πτώμα του Κλαύδιου επί 24 ώρες, ώσπου οι Μοίρες αποφάνθηκαν ότι είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή να ανακοινωθεί ο θάνατος του συζύγου της και να ανέλθει στον θρόνο ο γιος της.

Έρωτας, ζήλια, παράνοια, θάνατος

Ο Νέρωνας, που ονειρευόταν να γίνει καλλιτέχνης, το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσε ήταν να είναι αυτοκράτορας. Υπέφερε από την ίδια συμφορά που ταλαιπωρεί όλους όσοι κατακτούν μια θέση με «βύσμα»: περιφρονούσε τη δουλειά του. Ετσι, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ερωτευτεί παράφορα μιαν υπηρέτρια της γυναίκας του, την όμορφη Ακτή, γεγονός που την κατέστησε εχθρό στα μάτια της μητέρας του. Ο Τάκιτος και ο Σουητώνιος κάνουν συνεχώς αναφορές στην αιμομικτική σχέση μητέρας και γιου, ενώ η Αγριππίνα κόντευε να τρελαθεί από τη ζήλια της για την όμορφη Ακτή φτάνοντας στο σημείο να απειλήσει τον Νέρωνα ότι θα τον κατήγγελλε ως υπεύθυνο για τον παραγκωνισμό του Βρετανικού από τον θρόνο. Η αντίδραση του Νέρωνα ήταν να σκοτώσει τον Βρετανικό. Οταν το έμαθε η Αγριππίνα άρχισε να φοβάται για την ίδια της τη ζωή. Ο γιος της δεν άργησε να ξεκινήσει εναντίον της μιαν εκστρατεία ψυχολογικού τρόμου: την κατασκόπευε, την κατεδίωκε και η Αγριππίνα επιχείρησε να αυτοκτονήσει πίνοντας δηλητήριο, αλλά ο οργανισμός της είχε συνηθίσει τόσο στα αντίδοτα με αποτέλεσμα η απόπειρά της να αποτύχει. Μια παλιά αντίζηλος της Αγριππίνας διέδωσε φήμες για εξύφανση συνωμοσίας εναντίον του Νέρωνα και εκείνος αποφάσισε να σκοτώσει τη μητέρα του. Ο Σενέκας τον συγκράτησε και η απόφαση αναβλήθηκε. Κατά τη διάρκεια εκείνου του διαστήματος ο Νέρωνας παραδόθηκε ξανά στα βέλη του Ερωτα αλλά αυτή τη φορά το αντικείμενο του πόθου ήταν ο όμορφος Οθωνας και η σύζυγός του Ποππαία. Η Αγριππίνα συνέχισε να αγωνίζεται για να αποπλανεί τον γιο της ερχόμενη αντιμέτωπη με την Ποππαία, τη μεγαλύτερη ως τότε αντίπαλό της όσον αφορά την αγάπη του γιου της. Ο Νέρωνας δεν είχε πλέον άλλη επιλογή από το να τη βγάλει από τη μέση. Αρχικά έβαλε να φτιάξουν μια κατασκευή στον θόλο του κρεβατιού της Αγριππίνας ώστε μόλις αυτή ξάπλωνε να έπεφτε πάνω της η οροφή. Αλλά η εφεύρεση απέτυχε. Σε μια δεύτερη απόπειρα μητροκτονίας ο Νέρωνας, επιδεικνύοντας το διεστραμμένο του μυαλό κακομαθημένου παιδιού με καλλιτεχνικά καπρίτσια, διέταξε να κατασκευάσουν μια βάρκα και προσκάλεσε την Αγριππίνα σε βαρκάδα. Το μισό τμήμα της βάρκας, στο οποίο θα καθόταν η Αγριππίνα, ήταν προορισμένο να βουλιάξει, αλλά ούτε κι αυτό το τέχνασμα πέτυχε. Τελικά ο Νέρωνας ανέθεσε σε τρεις πληρωμένους δολοφόνους, δικούς του ανθρώπους, τον Ανίκητο, τον Ηράκλειο και τον Οβαρίτο, να βυθίσουν το σπαθί τους στην κοιλιά της Αγριππίνας κατηγορώντας την για συνωμοσία εναντίον του γιου της.
Για να απαλλαγεί από τις τύψεις του ο Νέρωνας αποσύρθηκε στη Νάπολι με το πρόσχημα της δολοφονικής απόπειρας εναντίον του, γεγονός το οποίο ενθουσίασε τη Σύγκλητο, και η ημερομηνία των γενεθλίων της Αγριππίνας συμπεριελήφθη στις δυσοίωνες ημέρες του ημερολογίου.

Πηγή: Το Βήμα, Luisa Castro, 22/8/09