Ένα ενδιαφέρον σύνολο από ψηφιδωτά δάπεδα με ιδιαίτερη ιστορία αποτελεί ευχάριστη έκπληξη για τυχόν αρχαιόφιλους επισκέπτες του Εθνικού Κήπου.
Το σύνολο των δαπέδων βρίσκεται στο Βόρειο τμήμα του κήπου και είναι προσιτό κυρίως από τη Βόρεια είσοδο στο χώρο. Τα ψηφιδωτά κάλυπταν δύο εφαπτόμενα δωμάτια, από τα οποία το ένα χαρακτηρίζεται από την αψιδωτή του απόληξη. Μια σταυροειδής δεξαμενή στο εσωτερικό του αψιδωτού χώρου φέρνει στο νου τα παλαιοχριστιανικά βαπτιστήρια. Η επικρατέστερη ερμηνεία του χώρου υπαγορεύει ότι το κτίσμα ήταν έπαυλη ή βαλανείο της Ρωμαϊκής περιόδου, καθώς η ευρύτερη περιοχή του Ολυμπιείου και του Ιλισού χαρακτηρίζεται από τέτοια κτίσματα.
Τα δάπεδα, γνωστά ήδη κατά το σχεδιασμό του Εθνικού Κήπου, φαίνεται ότι είχαν κεντρίσει τη ρομαντική διάθεση της ίδιας της βασίλισσας Αμαλίας καθώς και το κηποτέχνη της, Λουί-Φρανσουά Μπαρό (Bareaud). Ο Μπαρό ενσωμάτωσε έτσι τα δάπεδα στο σχέδιο του Κήπου, ώστε να επιτύχει το σχηματισμό ενός αρχαιοπρεπούς ειδυλλιακού χώρου, στα πρότυπα των “objets trouvés” των Ευρωπαϊκών ανακτόρων της εποχής. Μόνο που, στην περίπτωση του Εθνικού μας Κήπου, ο χώρος αυτός ήταν αυθεντικός!
Εκτενείς εργασίες συντήρησης του μνημείου έγιναν κατά το 2007. Εντύπωση πάντως προκαλεί η περιορισμένη προσπάθεια για την ανάδειξη του χώρου ως επισκέψιμου μνημείου, η οποία φαίνεται με την απουσία προστατευτικών διαφανών στεγάστρων – ανάλογων με εκείνα που υπάρχουν σε παρόμοια γειτονικά μνημεία – αλλά και επεξηγηματικών πινακίδων. Οι λεπτομέρειες αυτές θα προσέθεταν μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά την επίσκεψη στον ιδιαίτερα αυτό προσιτό χώρο του Εθνικού Κήπου, επιτρέποντας το συνδυασμό της περιήγησης με τη γνωριμία ιδιαίτερων πτυχών της ιστορίας της αρχιτεκτονικής στην ελληνική πρωτεύουσα.
Ζ.Ξ.
