Ralf B. Wartke (επιμ.), Auf dem Weg nach Babylon: Robert Koldewey – Ein Archäologenleben, Verlag Philipp von Zabern, Βερολίνο 2008, 192 σελ.
ISBN 978-3-8053-3918-6
Τιμή € 19,80
Κατάλογος έκθεσης
Κατάλογος της έκθεσης με τίτλο «Ρόμπερτ Κόλντεβαϋ – Η ζωή ενός αρχαιολόγου», που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Αρχαιοτήτων της Εγγύς Ανατολής (Vorderasiatisches Museum, στεγάζεται στο Μουσείο της Περγάμου) των Κρατικών Μουσείων του Βερολίνου, από την 1η Σεπτεμβρίου έως τις 31 Δεκεμβρίου 2005, με αφορμή τα 150 χρόνια που είχαν περάσει από τη γέννηση του σημαντικού αρχαιολόγου και αρχιτέκτονα.
Ο Ρόμπερτ Κόλντεβαϋ (1855-1925) είναι γνωστός για τις πολυετείς ανασκαφές του στη Βαβυλώνα. Στη δική του ακατάβλητη επιμονή και προσήλωση οφείλεται η αναστήλωση ενός από τα «επτά θαύματα της αρχαιότητας», των τειχών της Βαβυλώνας και της Πύλης της Ιστάρ στο Μουσείο Αρχαιοτήτων της Εγγύς Ανατολής του Βερολίνου, που αποτελεί πόλο έλξης των επισκεπτών του μουσείου. Οι ανασκαφές του στη Βαβυλώνα διήρκεσαν από το 1899 έως το 1917, ωστόσο το έργο του εκτείνεται πριν και ύστερα από αυτή την περίοδο.
Στόχος της φροντισμένης αυτής έκδοσης είναι μέσα από επιστολές, ημερολογιακές σημειώσεις, πλούσιο φωτογραφικό υλικό είναι να φωτίσει και αυτά τα, λιγότερο γνωστά, αποσπάσματα της ζωής και της σταδιοδρομίας του Κόλντεβαϋ, όπως τις επιστημονικές του έρευνες στην Τρωάδα (στην Άσσο και στη Νεάνδρεια), τη Λέσβο και την Κάτω Ιταλία. Πρωτοποριακή υπήρξε η εργασία του στην έρευνα πεδίου, αλλά και η ανασκαφική μέθοδος που εφάρμοσε, η οποία βασιζόταν κατά κύριο λόγο στην αρχιτεκτονική.
Πέρα από τον αρχαιολόγο και αρχιτέκτονα, όμως, παρουσιάζεται εδώ και η προσωπικότητα του ανθρώπου Κόλντεβαϋ με όλες τις αντιφάσεις της, όπως το χαρακτηριστικό πικρόχολο και καυστικό χιούμορ του, αλλά και η σχεδόν εμμονική αφοσίωσή του στη δουλειά του, το πάθος του για την Ανατολή, που φαίνεται πως επέδρασε βαθιά στο χαρακτήρα του. Όταν τον Οκτώβριο του 1904, ο Alfred Lichtwark, διευθυντής της Kunsthalle του Αμβούργου, συνάντησε ύστερα από χρόνια τον Κόλντεβαϋ, σχολίασε: «Ο Κόλντεβαϋ από τη Βαβυλώνα, που έχει γίνει πια σωστός Άραβας, το βλέμμα, το χαμόγελο και οι χειρονομίες του μοιάζουν να ανήκουν σε έναν σημίτη αραβικού τύπου, το ίδιο και τα χαρακτηριστικά του. Φυσικό, εφόσον εδώ και χρόνια δεν βλέπει παρά μόνο Άραβες και μόνο με Άραβες συνδιαλέγεται. Έτσι πλέον όχι μόνο μοιάζει με έναν από τους σεΐχηδές τους, αλλά έχει υιοθετήσει και το tour d’esprit τους. Όταν επιχειρηματολογεί, χρησιμοποιεί τους τρόπους που μεταχειρίζεται όταν έχει κάποια διαφωνία μαζί τους. Μέσα του όμως έχει μείνει ίδιος και απαράλλαχτος» (σ. 71).
Πελαγία Τσινάρη
