«Η μοίρα θέλησε να κλείσει ο κύκλος της ζωής σου, ίσως δε και συ να τερμάτισες ταυτόχρονα τη σταδιοδρομία σου εκεί που την είχες αρχίσει το 1969: μέσα στο Εργαστήριο Συντήρησης Τοιχογραφιών στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Στα 40 χρόνια που μεσολάβησαν, γενιές συντηρητών, αρχαιολόγων, ζωγράφων, αρχιτεκτόνων, σχεδιαστών, τεχνιτών και εργατών ανασκαφής αλλά και φυλάκων αρχαιοτήτων διδάχτηκαν από το παράδειγμά σου». Είναι τα λόγια του αρχαιολόγου Χρίστου Ντούμα, απόσπασμα της σύντομης ομιλίας του στην κηδεία του Ιάκωβου Μιχαηλίδη, που έφυγε αναπάντεχα από ανακοπή καρδιάς. «Του παλαιότερου και καλύτερου συντηρητή μας» όπως τον χαρακτήρισε, μιλώντας όχι μόνο για την τέχνη του αλλά και όσα τον διέκριναν: αφοσίωση, συνέπεια, εργατικότητα, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια…
Ο εμπειρότερος συντηρητής της Ανασκαφής του Ακρωτηρίου εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες άφησε την τελευταία του πνοή στο εργαστήριο τοιχογραφιών της ανασκαφής. «Τελευταίο του έργο», όπως σημειώνει ο αρχαιολόγος Ανδρέας Βλαχόπουλος, «ήταν η τεράστια σε μέγεθος τοιχογραφία των σπειρών» που αποκαλύφθηκε στην ανασκαφή. Το έργο της συντήρησης και σύνθεσής της δεν ήταν καθόλου εύκολο αφού δεν βοήθησε ούτε το μέγεθος (5,50 x 3,30μ.) ούτε οι λεπτομέρειες για την αποκατάστασή της. Μοιρασμένη σε δύο τελάρα, για να μπορούν να τη σηκώσουν, ήταν το καμάρι των παιδιών στο εργαστήρι του Ακρωτηρίου αλλά και του ίδιου, που ολοκλήρωσε λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Την ημέρα του θανάτου του είχε τοποθετήσει το τελευταίο κομμάτι του μοναδικού αυτού τοιχογραφικού συνόλου που ακόμη δεν έχει παρουσιαστεί στο κοινό.
Ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης υπήρξε επίσης βασικό στέλεχος στην ανασκαφή της Βεργίνας, ήταν εκείνος που «άνοιξε» το χρυσοπόρφυρο ύφασμα της χρυσής λάρνακας, συντήρησε το ύφασμα του Λευκαντί, τοιχογραφίες στις Μυκήνες, βυζαντινές τοιχογραφίες στο Άγιο Όρος (Ιβήρων, Βατοπέδι, Καρυές), εικόνες στην Αγία Αικατερίνη του Σινά, μινωικές τοιχογραφίες στην Tell el Daba του Νείλου.
Πηγή: Καθημερινή (27/11/08)
