Ποιος ήταν άραγε ο λόγος που οι άνθρωποι της Προϊστορικής Εποχής στην Κάρπαθο είχαν φτιάξει την αγροικία τους επάνω σε βραχονησίδα; Το ερώτημα ταλάνιζε την αρχαιολογική ομάδα που πραγματοποίησε, υπό τον καθηγητή κ. Μανόλη Μελά, επιφανειακή έρευνα στο νησί σε έκταση 7,14 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ωσότου παρατήρησαν στη βραχώδη ακτή, κάτω ακριβώς από την αγροικία, έναν άνθρωπο να συλλέγει αλάτι από μια αλυκή που αποκαλείται Της Μοίρας ο Αρός. «Να συνέβαινε άραγε το ίδιο και στην αρχαιότητα ,που το αλάτι ως απαραίτητο συστατικό συντήρησης ήταν πιο πολύτιμο από σήμερα;» αναρωτιέται ο κ. Μελάς. Άλλωστε, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, η διαχείριση του αλατιού ήταν ευρέως διαδεδομένη στη Μινωική εποχή και ακόμη περισσότερο στη Ρωμαϊκή. Ο ίδιος μάλιστα θεωρεί ότι ίσως η παρουσία της οικογένειας στη βραχονησίδα Μοίρα του Αφιάρτη, όπως ονομάζεται, θα μπορούσε να εκληφθεί ως προσπάθεια ιδιοκτησιακού ελέγχου του αλατιού μέσα από την εξασφάλιση της κατοχής ολόκληρης της έκτασής της, της καλλιέργειας και της μόνιμης εγκατάστασης σε αυτήν.
«Η στρατηγική αυτή, με τον ιδεολογικό της χαρακτήρα θα ήταν σίγουρα πιο αποτελεσματική και πιο ανώδυνη από κάθε άλλο τρόπο οικειοποίησης και ελέγχου του αλατιού» σημειώνει ο κ. Μελάς. Η συγκεκριμένη οικιστική θέση, πάντως, ήταν μία από τις 35 που εντοπίστηκαν συνολικά, με ενδιαφέροντα ευρήματα μάλιστα, κινητά (κυρίως κεραμική) και αρχιτεκτονικά, που ανήκουν συνήθως σε ρωμαϊκά «μετόχια», δηλαδή σε αγροτικούς οικισμούς, όπως για παράδειγμα στα Δυο Βουνιά, στον Άγιο Γεώργιο και τον Άγιο Ιωάννη. Οι κάμποι με τα καλά χωράφια και το άφθονο νερό που χαρακτηρίζουν τις περισσότερες από τις περιοχές που ερευνήθηκαν, φαίνεται ότι ευθύνονται για αυτόν τον μεγάλο αριθμό οικισμών. «Οι θέσεις αυτές αντιπροσωπεύουν στην πλειονότητά τους μεμονωμένους «στάβλους» ή αγροικίες, που, με τις παραπληρωματικές αγροτικές τους εγκαταστάσεις, καταγράφονται ως τμήμα της εθνογραφικής έρευνας αλλά και ως μεθοδολογικό εργαλείο στην κατανόηση των αρχαίων ευρημάτων» καταλήγει ο κ. Μελάς.
Πηγή: Το Βήμα, 20/5/09
