Oι αρχαιολόγοι είναι βέβαιοι. Μία ταβέρνα, μοναδικό ως σήμερα αρχαιολογικό εύρημα της Ρωμαϊκής εποχής, είναι το κτίριο που έφεραν στο φως στην αρχαία Δημητριάδα. Δίπλα του το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα με τις μεγάλες αίθουσες και τα ψηφιδωτά δάπεδα, που μέσω μιας περίστυλης αυλής επικοινωνεί με την ταβέρνα, αφήνει πολλά ακόμη περιθώρια για εικασίες ως προς τη χρήση του.
Η Πέγκυ Τριανταφυλλοπούλου και η Eυαγγελία Σκαφιδά, αρχαιολόγοι του Μουσείου Βόλου, παρουσιάζοντας τις τελευταίες ανασκαφικές έρευνές τους στο πλαίσιο του «3ου Αρχαιολογικού Εργου Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδος» έκαναν ιδιαίτερη αναφορά στη Δημητριάδα των Ελληνιστικών χρόνων- μια ισχυρή πόλη με «διεθνές» κύρος στην εποχή της – αλλά και στη ρωμαϊκή συνέχειά της. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τη σχέση της αρχαίας Δημητριάδας με την Ιωλκό, από την οποία απέπλευσαν οι μυθικοί Αργοναύτες του Ιάσονα.
«Η διαχρονικότητα της Ιωλκού πιστοποιείται από το νεκροταφείο της, που χρησιμοποιήθηκε αδιάλειπτα από τους Προϊστορικούς ως τους Παλαιοχριστιανικούς χρόνους» λένε οι δύο αρχαιολόγοι, ενώ η πόλη εντοπίστηκε στη συνοικία Παλαιά.
«Στον λόφο των Παλαιών Βόλου μετακόμισαν σταδιακά οι Δημητριείς κατά τη Ρωμαϊκή εποχή μεταφέροντας τις λειτουργίες της πόλης τους και ενδεχομένως το ιερό της Ιωλκίας Αρτέμιδος»προσθέτουν. Η Ιωλκός δηλαδή ενσωματώθηκε στη Δημητριάδα ως δήμος. Αλλά η παλαιότερη ιστορία της, η έκταση και ο χαρακτήρας που είχε ο οικισμός μετά τους Υστερους Γεωμετρικούς χρόνους και ως την Ελληνιστική εποχή είναι ακόμη άγνωστα.
«Με βάση τα νέα ανασκαφικά δεδομένα από τα Παλαιά, που δείχνουν τη μεγάλη αύξηση του πληθυσμού, τουλάχιστον από τον 3ο αιώνα μ.Χ. και εξής, αξίζει να αναρωτηθούμε αν η μεταφορά των κατοίκων έγινε σταδιακά και όχι ξαφνικά σε έναν χώροπου ήταν σαφώς κατοικημένος κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους»επισημαίνουν οι αρχαιολόγοι. Οσον αφορά την πολεοδομική οργάνωση της πόλης, όπως προκύπτει από τις πρόσφατες έρευνες, οι δρόμοι της περιοχής ήταν στενοί, χωμάτινοι, χωρίς πεζοδρόμια, προσαρμοσμένοι στους άξονες του προϋπάρχοντος οδικού δικτύου, ενώ μεγάλοι υπόνομοι συγκέντρωναν τα όμβρια και τα λύματα από τις αυλές των σπιτιών και τα λουτρά.
Οι οικίες διατηρούν επίσης σε μεγάλο βαθμό τις κατόψεις των παλαιοτέρων ή προσαρμόζονται στους άξονές τους- αν και αποκτούν μεγαλύτερο μέγεθος και ορισμένες περίστυλες αυλές και ψηφιδωτά δάπεδα.
Ένα υδραγωγείο (2ος αιώνας μ.Χ.) και μεγάλος αριθμός λουτρών και κτιρίων με φάσεις 3ου και 4ου αιώνα μ.Χ. συμπληρώνουν την εικόνα.
Το συμπέρασμα είναι ότι η Δημητριάδα συνέχισε να είναι σημαντικό κέντροπόλη κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, κυρίως στους αυτοκρατορικούς χρόνους (2ος-3ος αι. μ.Χ.), όταν στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου υπήρχε ένα ακμαιότατο εμπορικό λιμάνι με πολυτελείς κατοικίες, λουτρά και μαγαζιά. «Οι ανασκαφές επιβεβαιώνουν την αναφορά στον Λίβιο για την πόλη ωςurbs valida et ad omnia oportuna και κατά τους αυτοκρατορικούς χρόνους» λένε οι κυρίες Τριανταφυλλοπούλου και Σκαφιδά.
«Φυσικά ο χαρακτήρας της πόλης έχει πια αλλάξει. Δεν αποτελεί στρατιωτικό κέντρο μείζονος σημασίας, αλλά κέντρο ανταλλαγών και εμπορίου»προσθέτουν.
Πηγή: Το Βήμα, Μ. Θερμού, 15/4/09
