Σημαντικά και ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το χώρο τελετών-ιερό της Υστεροελλαδικής περιόδου (γνωστή ως Μυκηναϊκή περίοδος) στη θέση «Παλιάμπελα» στο Δ.Δ. Λεονταρίου του δήμου Σοφάδων παρουσίασε η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καρδίτσας, Μαρία Βαϊοπούλου, στο πρόσφατο Γ’ Διεθνές Διεπιστημονικό Συμπόσιο με θέμα «Η Περιφέρεια του Μυκηναϊκού Κόσμου: Πρόσφατα ευρήματα και πορίσματα της έρευνας».

Η ανασκαφική έρευνα, όπως ανέφερε η Μ. Βαϊοπούλου στο συμπόσιο που πραγματοποιήθηκε στη Λαμία και το συνδιοργάνωσαν η Εφορεία Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας και Ευρυτανίας και ο δήμος Λαμιέων, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του έργου «Ύδρευση ανατολικού τμήματος Ν. Καρδίτσας από τη λίμνη Σμοκόβου».

Η θέση βρίσκεται 1,5 χλμ. βόρεια του δημοτικού διαμερίσματος Λεονταρίου σε υψόμετρο 142 μ. Η ερευνηθείσα θέση βρίσκεται στις παρυφές μιας χαμηλής μαγούλας. Η αρχαιολόγος ανέφερε ότι είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των μαγειρικών σκευών, ενώ, μιλώντας για τα ταφικά έθιμα, σημείωσε ότι ο μεγάλος αριθμός μαγειρικών σκευών, καθώς και οι σχάρες και οι δίσκοι ψησίματος σε συνδυασμό με τα τμήματα καμένου πηλού και τις καύσεις, καθώς και τα οστά ζώων, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το νεκρικό γεύμα όχι μόνο καταναλωνόταν στο χώρο αλλά και παρασκευαζόταν κατά χώραν. Τα οστά των ζώων δεν εξετάστηκαν ακόμη από ζωοαρχαιολόγο οπότε, διευκρίνισε η ίδια, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα ότι σφαγιάζονταν στο χώρο εν είδει θυσίας.

Σύμφωνα με την κα Βαϊοπούλου, στο τέλος του γεύματος φαίνεται να έσπαγαν τα σκεύη που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκειά του και να σφράγιζαν το χώρο με λίθους. Καθόσον οι λίθοι δεν ήταν επιμελώς τοποθετημένοι είναι πολύ πιθανόν ο καθένας από τους συνδαιτυμόνες να έριχνε από έναν ή περισσότερους λίθους. Όπως διαπιστώνεται από τον καλύτερα διατηρημένο λιθοσωρό, διευκρίνισε στη συνέχεια, ο ίδιος χώρος χρησιμοποιείτο περισσότερες φορές. Είναι πολύ πιθανόν ότι η κάθε οικογένεια, με την ευρύτερη πάντα έννοια του όρου, είχε τον δικό της χώρο τελετών, δεν παραλείπει να τονίσει η αρχαιολόγος.

Στο χώρο σε μικρή απόσταση από τον μεγάλο λιθοσωρό, εντοπίστηκε και μια ταφή μικρού σκύλου. Οι ταφές σκύλων κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο μπορούν να ερμηνευτούν και σαν κτερίσματα. Ο σκελετός είχε διατηρηθεί σε σχετικά καλή κατάσταση αν και το κρανίο και η κάτω σιαγόνα είχαν μετατοπιστεί από την αρχική τους θέση. Τα όρια του λάκκου που ανοίχθηκε για την τοποθέτηση του ζώου ήταν δυσδιάκριτα. Σύμφωνα με την ίδια, τα αρχαιολογικά ευρήματα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για χώρο ο οποίος συνδέεται με ταφικές τελετές. Τέλος μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρία Βαϊοπούλου δήλωσε πως η ανασκαφική έρευνα δυστυχώς δεν πρόκειται να συνεχιστεί, καθόσον είχε καθαρά σωστικό χαρακτήρα.