Η Iστορία και το παραμύθι φαίνεται πως συναντιούνται κάπου στην εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ’ (1643-1715). Όσοι έγραφαν για τον μονάρχη, τον Bασιλιά-Ήλιο, τον μνημόνευαν ως ψηλό και όμορφο, με παράστημα που άρμοζε στην ιδιότητά του.
Στο Πολεμικό Μουσείο του Παρισιού υπάρχει, όμως, μια σιδερένια πανοπλία του 1668, με περίτεχνη διακόσμηση, την οποία χάρισε η Βενετία στον «Μεγάλο Βασιλέα» για τη νίκη του κατά των Ισπανών στη Φλάνδρα. Η πανοπλία αυτή ανήκε σε άτομο το ύψος του οποίου δεν υπερέβαινε το 1,62 μ. Άρα, πώς φαινόταν στους συγκαιρινούς του ψηλός; Η απάντηση βρίσκεται… στη μόδα.
Ο Λουδοβίκος ΙΔ’ φορούσε τεράστιες περούκες. Είχε ένα ειδικό δωμάτιο όπου τις φύλαγε, ενώ για κάθε περίσταση είχε την ανάλογη περούκα. Γενικά όμως οι περούκες του βασιλιά, τις οποίες έφτιαχνε ο κομμωτής του Μπινέ (Binet), άριστος τεχνίτης, ήταν μνημειακές, με σγουρά μαλλιά που πλαισίωναν το μέτωπο, κατέβαιναν γύρω από τα μάγουλα και έπεφταν χαμηλά στην πλάτη και στο στήθος, καταλήγοντας σε μπούκλες.
Ο Βασιλιάς-Ήλιος λανσάρισε, επίσης, τη μόδα των ψηλοτάκουνων παπουτσιών, που φορούσαν και οι αυλικοί του, με τακούνια που έφταναν τα 8-11 εκ. Με τον τρόπο αυτό, κέρδιζε 11 εκ. από τα παπούτσια και 15 εκ. από τις περούκες (δηλαδή συνολικά 162+11+15 εκ.), δίνοντας την εντύπωση παραστήματος 1,88 μ. − πολύ πάνω από το μέσο όρο! Επιπλέον αίγλη του προσέφεραν, ασφαλώς, και τα φτερά των καπέλων του, τα οποία πρόσθεταν −και αυτά− ύψος.
