Τη χρήση του οπλισμένου σκυροδέματος στις τοξωτές γέφυρες θα αναλύσει σε ομιλία του ο Νικόλαος Παπαηλίου (Πολιτικός Μηχανικός), στο πλαίσιο σειράς διαλέξεων με τίτλο «Μαθήματα εμβαθύνσεως στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής», που διοργανώνει το Σπουδαστήριο της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ.
Στα τέλη του 19ου αιώνα αρχίζει η πορεία επικράτησης του οπλισμένου σκυροδέματος έναντι των παλαιοτέρων υλικών. Τα σημαντικά του πλεονεκτήματα (μονολιθικότητα, αντοχή, οικονομία) γίνονται κατανοητά από τους ευρεσιτέχνες και τους μηχανικούς, και το πεδίο εφαρμογής του διαρκώς μεγαλώνει.
Και στη γεφυροποιία, η χρήση του λίθου εγκαταλείπεται σταδιακά, ωστόσο η στατική μορφή του τόξου, που συνδέθηκε κατ’ εξοχήν με τη λίθινη οικοδομική, συνεχίζει να επικρατεί μέσω του νέου υλικού. Το σκυρόδεμα εμφανίζει εξίσου μεγάλες αντοχές έναντι θλίψεως, γεγονός που το καθιστά κατάλληλο για την εν λόγω γεωμετρία.
Η σχεδόν αποκλειστική τυπολογία των τοξωτών γεφυρών οπλισμένου σκυροδέματος (τόξο, υποστυλώματα, δοκοί, πλάκα) συνιστά αυτονόητη εξέλιξη λίθινων γεφυρών με διάτρητα τύμπανα που εντοπίζονται ήδη από τον 6ο αιώνα στην Κίνα.
Ενώ η μορφή παρέμεινε πρακτικώς αμετάβλητη, τα ανοίγματα αυξάνονταν χάρη σε ευφυείς μελετητές και τολμηρούς κατασκευαστές, μέσω καινοτόμων κατασκευαστικών μεθόδων.
Μεταξύ των διαφόρων υλικών και στατικών συστημάτων, οι τοξωτές γέφυρες από οπλισμένο σκυρόδεμα έχουν καθιερωθεί για μεσαία ανοίγματα (50-400 μ.) και συνεχίζουν να κατασκευάζονται, αν και με μικρότερη συχνότητα απ’ ό,τι στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.
Η διάλεξη έχει τίτλο «Τοξωτές γέφυρες οπλισμένου σκυροδέματος» και θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016, και ώρα 18.30, στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ (Κτήριο Αβέρωφ, Αμφιθέατρο 8, Πατησίων 42).
