Εκ πρώτης όψεως είναι ένα κομμάτι μάρμαρο με μια δυσανάγνωστη επιγραφή, που δύσκολα θα σταματούσε κάποιος να διαβάσει. Πολλώ δε μάλλον όταν δει πως δεν πρόκειται παρά για ένα τυπικό αφιέρωμα κάποιας Πραξώς στον θεό Απόλλωνα, που γράφει: «Η Πραξώ από τους Δελφούς, κόρη του Εμμενίδα, σύζυγος του Πραξία και μητέρα του Θρασυκλή από τους Δελφούς. Ευχετήριο στον Απόλλωνα Πύθιο» και το οποίο εκτίθεται στην επιγραφική στοά του Μουσείου των Δελφών, που στήθηκε υπό την επιμέλεια του τέως διευθυντή της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, Ντομινίκ Mουλιέζ.

Όλα αλλάζουν όμως όταν αποδειχθεί η ταυτότητα της Πραξώς και το γεγονός ότι αυτή μας οδηγεί στα ίχνη μιας γυναίκας που όχι μόνο διέφερε από εκείνες της εποχής της, καθώς ασχολήθηκε ενεργά με τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά κατάφερε να αφήσει το στίγμα της στην Ιστορία, κάτι που ελάχιστες γυναίκες κατάφεραν να κάνουν στην αρχαιότητα για να φθάσουν ως τις μέρες μας μέσα από τη μαρτυρία του Ρωμαίου ιστορικού Τίτου Λίβιου.

Σύζυγος επιφανούς πολίτη των Δελφών, το 172 π.Χ. η Πραξώ δεν ενδιαφερόταν διόλου για όσα συνέβαιναν στον γυναικωνίτη και στη φύση της ήταν να εξυφαίνει δολοπλοκίες. Όταν της δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία την άδραξε.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Ευμένης Β’, βασιλιάς της Περγάμου —που ανάμεσα σε άλλα προώθησε την επέκταση της Βιβλιοθήκης της Περγάμου και την ανάδειξή της σε δεύτερη σε σπουδαιότητα μετά από εκείνη της Αλεξάνδρειας— επισκέφθηκε τη Ρώμη στο πλαίσιο της φιλορωμαϊκής πολιτικής του, η οποία του επέτρεψε να εξελιχθεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο από βασιλιάς ενός σχετικά ασήμαντου βασιλείου σε ηγεμόνα μιας ισχυρότατης μοναρχίας.

Ενώπιον της Συγκλήτου λοιπόν κατηγόρησε τον τελευταίο βασιλιά της Μακεδονίας, Περσέα, ο οποίος αγωνιζόταν κατά της ρωμαϊκής εισβολής στον ελλαδικό χώρο, και έπεισε τους Ρωμαίους να πολεμήσουν εναντίον του. Ο Περσέας όμως έμαθε τι είχε συμβεί στη Ρώμη και αποφάσισε να αναλάβει δράση: προσέλαβε μισθοφόρους —τον Εύανδρο από την Κρήτη, αρχηγό μιας ομάδας, καθώς και τρεις Μακεδόνες— για να δολοφονήσουν τον Ευμένη.

«Το σχέδιο προβλέπει το καρτέρι να στηθεί στο ιερό των Δελφών, όπου ο Ευμένης θα έκανε στάση κατά την επιστροφή του στην πατρίδα του για να θυσιάσει στον Απόλλωνα. Και μαζί με την αμοιβή τους οι πληρωμένοι δολοφόνοι λαμβάνουν και μια επιστολή να βρουν στους Δελφούς την Πραξώ, εξέχον μέλος της τοπικής κοινωνίας η οποία διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Περσέα», εξηγεί στα «Νέα» η προϊσταμένη της Ι’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Νάνσυ Ψάλτη.

Η Πραξώ πρόθυμα δέχεται να εμπλακεί στην υπόθεση. Φιλοξενεί τους μισθοφόρους έως τη στιγμή του φονικού χτυπήματος. Δεδομένου ότι γνωρίζει καλά την περιοχή, τους βοηθά να σχεδιάσουν την επίθεσή τους. Αποφασίζεται λοιπόν να χτυπήσουν τη στιγμή που ο Ευμένης ανέβαινε από την Κίρρα στους Δελφούς. Σε ένα σημείο ο δρόμος στένευε τόσο μεταξύ ενός τοίχου και του γκρεμού, ώστε η πολυπληθής συνοδεία ήταν υποχρεωμένη να πορεύεται κατά στοίχο, αφήνοντας τον βασιλιά έκθετο.

Αρχίζουν να εκτοξεύουν πάνω από τον τοίχο μεγάλες πέτρες, μία εκ των οποίων βρήκε τον βασιλιά της Περγάμου στο κεφάλι. Οι ακόλουθοι του Ευμένη, σαστισμένοι, τον εγκαταλείπουν. Εκτός από έναν, τον Πανταλέοντα από την Αιτωλία. Γρήγορα, όμως, επέστρεψαν και καταδίωξαν τους δολοφόνους μέχρι την κορυφή του Παρνασσού.

Οι πρώτες φήμες που κατάφεραν να φτάσουν από την Πέργαμο έως τη Ρώμη ήθελαν τον Ευμένη νεκρό. Το χτύπημα όμως αποδείχθηκε πως δεν ήταν μοιραίο για τον βασιλιά της Περγάμου ο οποίος ανέκτησε τις αισθήσεις του και μεταφέρθηκε αρχικά στην Κόρινθο και μετά στην Αίγινα.

Η τύχη της Πραξώς, στο σπίτι της οποίας εξυφάνθηκε το σχέδιο δολοφονίας, δεν είναι γνωστή, αν και μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα υπέστη τις συνέπειες της πράξης της στη Ρώμη, όπου τη μετέφερε ο Γάιος Βαλέριος, απεσταλμένος της Συγκλήτου στην Ελλάδα.