Εξαιρετικό σχόλιο πάνω στην τέχνη και τη ρητορική που χρησιμοποιείται από τους ιθύνοντες των μουσείων για την αγορά έργων διαβάσαμε στον Guardian (http://www.guardian.co.uk/artanddesign/jonathanjonesblog/2012/feb/27/save-museums-art-ashmolean-manet).
Αφορμή η δεδηλωμένη πρόθεση του Ashmoleanνα «σώσει» το πορτρέτο της Δεσποινίδος Κλάους του Μανέ – να τον σώσει μάλιστα προς όφελος του βρετανικού έθνους. «Γιατί άραγε τα πολιτιστικά ιδρύματα αισθάνονται υποχρεωμένα να παρουσιάζουν τις δικές τους φιλοδοξίες ως κοινωφελές έργο»;
Ο εν λόγω πίνακας βρίσκεται, σημειωτέον, στη Μεγάλη Βρετανία από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τελευταία φορά παρουσιάστηκε πριν από 30 χρόνια στο κοινό. Κανείς όμως δεν είχε ασχοληθεί μέχρι που πρόσφατα ο ανώνυμος ιδιοκτήτης του αποφάσισε να τον πουλήσει στο εξωτερικό. Το Ashmoleanξεκίνησε λοιπόν εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για τη «διάσωση» του έργου…
Αναρωτιέται λοιπόν ο συντάκτης αν ο πίνακας χρειάζεται να σωθεί. Και να βγει από τη χώρα, δεν θα σημάνει κάποια απώλεια για τους περισσότερους Βρετανούς, οι οποίοι δεν τον είχαν δει ποτέ σε κάποιο βρετανικό μουσείο, αφού ανήκε σε ιδιώτη. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς με το γεγονός ότι ένα μουσείο στη νότια Αγγλία χρειάζεται έναν Μανέ μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τη δική του φιλοδοξία.
«Η τέχνη δεν θεραπεύει τους αρρώστους, ούτε θρέφει τους φτωχούς. Είναι άχρηστη». Είναι μια πολυτέλεια που προσφέρει ευχαρίστηση. «Ποτέ δεν θα έπρεπε να αναφέρεται κανείς σε αυτήν με τη μίζερη γλώσσα της ανάγκης, ούτε να θεωρείται ως ένα εύθραυστο αντικείμενο φιλανθρωπικού ενδιαφέροντος. Αυτό συμβαίνει μόνο με σκοπό να συγχέει κανείς τα πράγματα και να προκαλεί σύγχυση στον κόσμο. Σώστε τον κόσμο. Απολαύστε την τέχνη.»