Το δαχτυλίδι, που χρησιμεύει ως σύμβολο της ένωσης ενός ζευγαριού, μπορεί να εκπροσωπεί δύο κρίκους μιας αλυσίδας, της αλυσίδας της ζωής. Δεν ξέρουμε πότε εμφανίστηκε η βέρα στις τελετές του γάμου, το δαχτυλίδι όμως είναι πανάρχαιο κόσμημα, τόσο για άνδρες, οι οποίοι το φορούσαν κάποτε ως σύμβολο εξουσίας έχοντας επάνω του και τη σφραγίδα τους, όσο και από γυναίκες, ως δείγμα πλούτου και εξουσίας που κατείχαν χάρη στο σύζυγό τους.
Ίσως η βέρα να έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, όπου ο κύκλος, όπως σε πολλούς πολιτισμούς, συμβόλιζε την αιωνιότητα, χωρίς αρχή και τέλος. Ένα σχήμα που μοιάζει με τον ήλιο και τη σελήνη.
Η βέρα του αρραβώνα, που ένας άνδρας χαρίζει στην εκλεκτή του, εμφανίζεται κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Τότε ήταν ένα σιδερένιο δαχτυλίδι που φορούσε η μέλλουσα σύζυγος στον παράμεσο του αριστερού χεριού, γιατί πίστευαν ότι μια φλέβα ένωνε το δάχτυλο αυτό με την καρδιά. Ο μύθος αυτός ανήκει στους Έλληνες που τον κληροδότησαν στους Ρωμαίους. Τη φλέβα αυτοί οι Ρωμαίοι την ονόμασαν vena amoris, δηλαδή φλέβα της αγάπης.
Κατά τον Μεσαίωνα, στους αρραβώνες, το ζευγάρι αντάλλασε ένα απλό δαχτυλίδι-κρίκο, απλό χωρίς στολίδι ή πετράδι, ενώ σε παραμύθια του Δυτικού Μεσαίωνα, ο ιππότης κόβει το δαχτυλίδι του και κρατάει αυτός το μισό, δίνοντας το άλλο μισό στην αγαπημένη του. Στο παραμύθι, βλέπουμε τον κύκλο του δαχτυλιδιού να συμβολίζει το ένα, το παν.
Η διαφοροποίηση ανάμεσα στο δαχτυλίδι του αρραβώνα και τη βέρα ανήκει στη δυτική παράδοση. Εγκαινιάστηκε στη Γαλλία, τον 15ο αιώνα μ.Χ., από τον Κάρολο Ζ΄, ο οποίος χάρισε ένα δαχτυλίδι με διαμάντι στην αγαπημένη του Αγνή Σορέλ (1422-1450). Την ίδια περίπου εποχή (1477), ο αρχιδούκας Μαξιμιλιανός του Αψβούργου, δώρισε στη σύζυγό του, Μαρία της Βουργουνδίας, μια βέρα γάμου στολισμένη με διαμάντι. Μια πέτρα ακριβή, λαμπερή, πολύ σκληρή που συμβόλιζε τη συζυγική πίστη.
Παραδοσιακά λοιπόν, από τον 15ο αιώνα ξεχωρίζουν η βέρα του αρραβώνα και η βέρα του γάμου, με την πρώτη να φέρει ένα διαμαντάκι, ενώ η δεύτερη ήταν λιτή, σοβαρή και χωρίς στολίδια
