Οι αρχαίοι Έλληνες δέχονταν την ιερότητα της θάλασσας και τον καθαρτικό χαρακτήρα του θαλάσσιου νερού όπως δείχνουν ορισμένα τελετουργικά της αρχαιότητας. Απόδειξη αυτής της δοξασίας μπορεί ενδεχομένως να θεωρηθεί το γεγονός ότι μερικοί τάφοι, ήδη από την προϊστορική εποχή, καλύπτονταν από ένα στρώμα από θαλάσσιες κροκάλες, ή ότι σε ορισμένες ταφές έχουν βρεθεί απλά κοχύλια, που δεν ήταν ούτε κοσμήματα ούτε σκεύη, αλλά ίσως συμβόλιζαν τη θάλασσα. Η ίδια αντίληψη απαντά και στη Βίβλο, όπου η χάλκινη δεξαμενή νερού του Ναού του Σολομώντα, με το νερό της οποίας οι ιερείς ένιβαν τα χέρια τους και έπλεναν τα προσφερόμενα θύματα λεγόταν «θάλασσα θυσιαστηρίου». Από αυτήν τη δεξαμενή πήρε το όνομά της και η δεξαμενή-βόθρος που βρίσκεται μέσα στο Ιερό Βήμα ή κάτω από την Αγία Τράπεζα στις χριστιανικές εκκλησίες, για να μαζεύει το νερό που έχει καθαγιαστεί κατά τις βαπτίσεις.
Α.Λ.
