Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.
Tα παραπάνω στοιχεία, μαζί με άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, παρουσιάστηκαν στη διάρκεια του διεθνούς επιστηµονικού συνεδρίου «Σκηνική πράξη στο µεταπολεµικό θέατρο: συνέχειες και ρήξεις» που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το Τµήµα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.
Ο επίκουρος καθηγητής Θεατρολογίας του ΑΠΘ Ανδρέας Δηµητριάδης παρουσίασε αναλυτικά στοιχεία για τις αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες των τριών υπαίθριων θεάτρων (όσα και τα τάγματα). Οι χώροι οικοδοµήθηκαν από το καλοκαίρι του 1947, πέρασαν από διάφορες φάσεις, αλλά στη µορφή που σώζονται σήµερα εγκαινιάστηκαν τον Απρίλιο του 1949 (2ο Τάγµα), τον Σεπτέµβριο του ίδιου χρόνου (3ο Τάγµα) και τον Σεπτέµβριο του 1950 (1ο Τάγµα).
Το ρεπερτόριο των παραστάσεων αποτελούνταν κυρίως από ανώδυνες ελληνικές κωµωδίες και ποικίλα προγράµµατα διανθισµένα με σκετς, τραγούδια και νούµερα επιθεώρησης.
Σε σπάνιες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν έργα κλασικού ρεπερτορίου (σοφόκλεια «Αντιγόνη») και φυσικά κανένα σχέδιο δεν υλοποιούνταν χωρίς την έγκριση της διοίκησης. Συχνά τα προγράµµατα που διαµόρφωνε το Γραφείο Ηθικής Αγωγής ήταν κείµενα µε σαφές αντικοµουνιστικό περιεχόµενο ύστερα από άνωθεν εντολές και στόχο την ιδεολογική αναµόρφωση των εξόριστων.
Πηγή: in.gr, Newsroom ΔΟΛ, 5/10/10
