Ο νοτιοτέρος ορεινός υγροβιότοπος των Βαλκανίων «µετακοµίζει» στο µουσείο και διηγείται την ιστορία του. Όταν δεν πάνε οι επισκέπτες στη λίµνη όπου ο Ηρακλής εξόντωσε τις Στυµφαλίδες Όρνιθες -ή δεν µπορούν να πάνε, αφού είναι εγκαταλελειµµένη- τότε πάει η λίµνη στους επισκέπτες.
Μπαίνει στο µουσείο συντροφιά µε τις καλαµιές και τα ψάρια της και µετατρέπεται σε έκθεµα ώσπου να µπορέσει να ξαναγίνει επισκέψιµη σε όσους φθάνουν ώς την ορεινή Κορινθία και επιχειρούν να ανακαλύψουν τα 75.000 στρέµµατα της µεγαλύτερης ορεινής υδάτινης λεκάνης της Πελοποννήσου.
Όλα τούτα συµβαίνουν στο νεότευκτο Μουσείο Περιβάλλοντος Στυµφαλίας που άνοιξε επισήµως τις πύλες του το Σάββατο -Παγκόσµια Ηµέρα Περιβάλλοντος- παρουσία του Προέδρου της Δηµοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Αποτελεί δε ακόµη έναν κρίκο της αλυσίδας των θεµατικών µουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύµατος Οµίλου Πειραιώς.
Πώς µπορεί όµως να χωρέσει ο νοτιότερος ορεινός υδροβιότοπος των Βαλκανίων σε ένα κτίριο; Απαντήσεις επιχειρεί να δώσει το µουσείο που απευθύνεται ως προς την ορολογία του κυρίως σε ενήλικο κοινό, ενώ ως προς το στήσιµό του ακολουθεί µια περισσότερο παιχνιδιάρικη λογική που προσελκύει τους µικρούς επισκέπτες.
Εντυπωσιακά ξετυλίγεται ο µίτος στο λιτό, αλλά µεγάλο σε έκταση µουσείο για την προστατευόµενη περιοχή Νatura 2000, που έχτισαν οι Τάσης Παπαϊωάννου και Δηµήτρης Ησαΐας και το οποίο οµολογουµένως εντάσσεται οµαλά στον χώρο. Νερό που πέφτει από την οροφή πάνω σε πετρώµατα εξηγεί το καρστικό φαινόµενο και τη δηµιουργία της λίµνης ενώ κατατοπιστικοί χάρτες, βίντεο και µακέτες που «ζωντανεύουν» µε λέιζερ βοηθούν τους επισκέπτες να κατανοήσουν την εξέλιξη των γεωλογικών φαινοµένων.
Βαλσαµωµένα ζώα και πουλιά δεν υπάρχουν στο µουσείο.
Οι κάτοικοι όµως στους γειτονικούς ορεινούς όγκους -Ζήρια, Ολίγυρτος, Μαυροβούνι και Γραβιά- και στις όχθες της Στυµφαλίας, από σκαντζόχοιρους και αλεπούδες έως βίδρες και ασβούς, δηλώνουν παρόντες µέσα από τα χνάρια τους και τις φωλιές τους: άλλες πλωτές για τις πάπιες, άλλες πλεγµένες γύρω από καλαµιές για τις ποταµίδες. Όσο για την ανθρώπινη παρουσία, υποδηλώνεται µέσα από ενδεικτικά αρχαιολογικά ευρήµατα που έχουν παραχωρηθεί από το υπουργείο Πολιτισµού στο µουσείο. Την παράσταση κλέβει η τοµή της λίµνης στην καρδιά του µουσείου.
Ένα µεγάλο ενυδρείο, µε κυπρίνους και κέφαλους -όχι όµως και ντάσκες που ενδηµούν µόνο στη Στυµφαλία- , καλάµια και φυτά που ευδοκιµούν στη λίµνη και µεγαλώνουν χάρη στους ειδικούς προβολείς χλωροφύλλης και µια ξύλινη βάρκα που επιτρέπει να βιώσουµε έστω και για λίγο την εµπειρία µιας βόλτας στη λίµνη, ενώ κάτω από τα πόδια µας, στη σκάλα, παίρνουµε γεύση από την εικόνα της λίµνης όταν αποξηραίνεται, τον Αύγουστο: χώµα σκασµένο και καλάµια ξερά.
Η βόλτα στη Στυµφαλία κλείνει µε µια ξενάγηση στα παραδοσιακά επαγγέλµατα που αναπτύχθηκαν γύρω της, όπως η κτηνοτροφία -προσέξτε πώς τα τροκάνια δεν είναι τοποθετηµένα µε τυχαία σειρά, αλλά τα µεγάλα µπροστά και τα µικρότερα πίσω, όπως συµβαίνει και στα κοπάδια -, η γεωργία και η µελισσοκοµία, µέσα από εργαλεία, καρπούς, µαλλί, κηρύθρα, µέλι και κερί, ενώ ένα ενδιαφέρον πωλητήριο και ένα καφεδάκι στις βεράντες µε τη µαγευτική θέα στη λίµνη συµπληρώνουν την επίσκεψη.
Πηγή: Τα Νέα, Μ. Αδαμοπούλου, 7/6/10
