Τι κι αν η αυτοκρατορία έπεσε. Οι λαοί συνέχισαν να δημιουργούν. Τι κι αν το χρυσάφι εξέλιπε. Έγινε γυαλί, πηλός, σίδηρος και μόλυβδος κι αντί για βασιλικά στεφάνια, άλλαξε χρήση κι έγινε πιθάρι, αγγείο, κόσμημα καθημερινό…
Κι αν η αναφορά του ονόματος της Βεργίνας παραπέμπει στους λαμπρούς μακεδονικούς τάφους, τα πολύτιμα σκεύη και όπλα, και τις θαυμαστές ιστορίες των σπουδαίων Μακεδόνων, η αρχαιολογική σκαπάνη συνεχίζει κι εντοπίζει και μια «άλλη» πόλη των αρχαίων Αιγών- αυτή του λαού κι όχι των βασιλιάδων της- που συνέχισε να δημιουργεί και στους αιώνες της κάμψης της (168 π.Χ.- 1ο μ.Χ. αι.).
Πιθάρια, λιθόστρωτες αυλές, τμήματα αγωγών και αποχετευτικών ρείθρων, χώροι στεγασμένοι, χτισμένοι με ξερολιθιά αλλά και πολυάριθμα θραύσματα γυαλιού, μάζες μολύβδου και σιδήρου, μήτρες πήλινων αγγείων και ειδωλίων αποκαλύπτει η αρχαιολογική σκαπάνη στο κέντρο της αρχαίας πόλης των Αιγών, στη γειτονιά του Μητρώου και σε βάθος μόλις 10-40 εκατοστών.
Τα πρώτα ευρήματα και τα οικοδομικά λείψανα που έρχονται στο φως δείχνουν πως οι Αιγές αναπτύσσουν και στους χρόνους της οικονομικής πτώσης τους (πρώτοι ρωμαϊκοί χρόνοι) ποικίλες δραστηριότητες με εντυπωσιακότερη αυτή των μικρών βιοτεχνιών γυαλιού και επεξεργασίας μετάλλου.
«Βιοτεχνίες και βιοτεχνικά προϊόντα στην αρχαία πόλη των Αιγών» είναι ο τίτλος της εισήγησης της καθηγήτριας Αρχαιολογίας Στέλλας Δρούγου και της συνεργάτιδάς της Χρυσάνθης Καλλίνη, στην 23η συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη. «Το τέλος των αυτοκρατοριών δεν σημαίνει απαραίτητα και το τέλος των λαών που τις στήριζαν. Οι δεύτεροι μπορούν- και το κάνουν- να συνεχίζουν τη ζωή και τη δημιουργία ειδικά μάλιστα όταν πατούν σε ισχυρές ρίζες και παραδόσεις», σχολίασε τα ευρήματά της στα «ΝΕΑ» η καθηγήτρια Στέλλα Δρούγου.
Πηγή: Τα Νέα, Β. Χαρισοπούλου, 9/3/10
